Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tom Brosseau is een man van veel woorden. In de hoes van zijn derde album staat een verhaal over het opnameproces ervan, terwijl daarbij ook nog herinneringen aan zijn geboortestaat North Dakota worden opgehaald. Daarnaast is er nog een speciale bijlage toegevoegd met een stukje proza, genaamd ‘Every City Has an Martin Luther King Jr. Blvd’. Een titel die Brosseaus oog voor detail en sfeer weergeeft, zoals ook zijn muziek dat doet.
De 28-jarige Amerikaan excelleert in prachtige folksongs die hun oorsprong vinden in de jaren dertig van de vorige eeuw. Alsof de tijd heeft stilgestaan plukt hij aan zijn snaren en de glasheldere productie laat elk kraakje van de gitaar horen. Ook Brosseaus stem snijdt als een mes door je ziel. Een ouderwets vibrerende stem die soms voor spookachtige momenten zorgt en misschien wel tot de verrassendste van de laatste jaren gerekend mag worden. Met een bewonderenswaardige controle haalt hij de hoogste regionen en straalt daarmee een serene rust uit die we nog zelden tegenkomen.
Twaalf nummers lang bewandelt Brosseau platgetreden paden, terwijl het lijkt alsof niemand hem is voorgegaan. De singer-songwriter met mondharmonica is present op ‘West of Town’, een treurige viool schittert op ‘Wandering’ en Bob Dylan wordt gesalueerd met ‘Wear and Tear’. Ook een traditional wordt ten gehore gebracht. Samen met ene Angele Carrea wordt een bloedstollende versie van ‘In My Time of Dyin’ neergezet die daarmee naar een mogelijke samenwerking met Gillian Welch doet verlangen.
Aan ‘bekende’ medewerkers trouwens geen gebrek, maar ja, wat wil je ook als je stamgast bent van het Largo Café te Los Angeles. Sara Watkins verzorgt bijdragen op viool, filmmuziekcomponist Jon Brion (onder andere Magnolia) speelt een deuntje mee op ‘St. Joe St.’, terwijl de productie in handen is van Sam Jones – de man achter de Wilco-documentaire I Am Trying to Break Your Heart.
What I Mean to Say Is Goodbye is een intrigerende plaat. De teksten blijven boeien door de prachtige klanken die ze voortbrengen en omdat je geen flauw idee hebt in welke tijd of context je ze zou moeten plaatsen. Zoals ook de melodieën ongrijpbaar zijn. Hoe vaak je de nummers ook hoort, kennen doe je ze nooit en zo laat het album je niet los. De fascinatie voor dit meesterwerk zal dan ook zeker niet vergaan nadat we het prominent in onze jaarlijsten hebben gezet. Van What I Mean to Say Is Goodbye zullen we nooit afscheid nemen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/tom-brosseau/what-i-mean-to-say-is-goodbye/9754/
Meer Tom Brosseau op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tom-brosseau
Deel dit artikel: