Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rond dit plaatje hangt zo veel hype dat het niet goed zou mógen zijn. Afrikaanse muziek zit al even enorm in de lift en als hippe vogels als Radioclit - voor een keertje eens niet Diplo - daar dan mee aan de haal gaan, is raadzaamheid geboden. De ontstaansgeschiedenis van The Very Best is ook te mooi om waar te zijn.
Voor wie ondergedoken gezeten heeft - op zoek naar de zin van het bestaan, lekkere wormen, of gewoon om dit soort dingen te vermijden - volgt het nog één keer: als Etienne Tron van Radioclit een tweedehands fiets gaat kopen in Esau Mwamwaya's tweedehandswinkeltje in Clapham, Londen, hoort hij hem fluiten en zichzelf ritmisch begeleiden door op alles wat voorhanden is te meppen. Zo raken ze aan de praat en de uit Malawi afkomstige Mwamwaya blijkt een begenadigd drummer.
Eind 2008 brengen ze samen de mixtape Esau Mwamwaya and Radioclit Are the Very Best uit, die zich over het internet verspreidt als een buitengewoon gehaast konijn. Het hoge popgehalte en de fijne ritmes - naast nogal wat echo's van The Beatles, Cannibal Ox en Michael Jackson - zijn erg aanstekelijk.
Voor een officiële release kan natuurlijk geen gepikte muziek door de eigen composities heen schijnen. Daarom nodigen ze M.I.A. en Ezra Koenig van Vampire Weekend, die op de mixtape nog gesampled werden, gewoon uit. M.I.A.'s bezwerende neusstem komt in de buurt van Siouxsie Sioux in het hypnotische 'Rain Dance'. In de titeltrack toont Koenig zich - in tegenstelling tot zijn eigen horrelvoetige band - van zijn lichtste kant. Recensenten wereldwijd breken hun hoofd echter nog steeds over die "favourite PLO" in het refrein.
Verder houden de twee heren van Radioclit (afgrijselijke naam trouwens) hun bleekscheterigheid geweldig onder controle - Tron is Frans, Johan Karlberg Zweeds - en ondersteunen ze Mwamwaya's rootsy Afropop met organische geluiden. Maar ook experimenten met een elastische pompbeat ('Nsokoto') of gierende synths ('Julia') werken wonderwel.
Enkele klachten daargelaten - het synthaccent in 'Chalo' dreigt onophoudelijk in italohouse uit te barsten, de lelijke r&b-effecten van 'Angonde' of de verknipte trance van 'Kada Manja' - is dit een lekker warmhoudertje in deze gure tijden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-very-best/warm-heart-of-africa/19445/
Meer The Very Best op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-very-best
Deel dit artikel: