Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Toen Shane MacGowan in 1982 met Spider Stacy en Jim Fearnly in Londen The Pogues oprichtte, had hij ongetwijfeld de impact van die daad niet kunnen voorspellen. De band groeide uit tot het ultieme referentiepunt op het gebied van folkpunk en hun muzikale volgelingen slaagden er zelden of nooit in om hun voorbeeld te evenaren. Naast de traditionele arrangementen en de tomeloze energie lag dat voornamelijk aan het talent van MacGowan om het ene prachtnummer na het andere uit zijn mouw te schudden.
The Pogues konden zich al snel op een cultstatus beroepen en de vroege platen Red Roses for Me, Rum, Sodomy & the Lash en If I Should Fall from Grace with God behoren nog steeds tot het beste wat ze ooit op de mensheid losgelaten hebben. Hun bewerkingen van Ierse traditionals en andere aanstekelijke nummers toonden aan dat ze ideologisch aansloten bij de punkbeweging die in de jaren tachtig Engeland in de ban hield maar hun succes vond ook navolging in de Verenigde Staten en continentaal Europa.
Concerten van The Pogues waren legendarisch maar werden met de jaren ook zeldzamer. Shane MacGowan kampte met drankproblemen die hem er vaak van weerhielden om de nummers op het podium tot een goed einde te brengen. Vaak was het zelfs zo erg dat de band concerten moest afgelasten omdat hun charismatische frontman gewoon niet kwam opdagen.
Het ging van kwaad naar erger. De kwaliteit van de muziek zakte zienderogen (Peace and Love en Hell’s Ditch zijn getuigenissen uit die periode) en MacGowans zanglijnen werden meer en meer overgenomen door Spider Stacy en Jem Finer. Kort daarna had de band er genoeg van en MacGowan werd dan ook vriendelijk verzocht om op te stappen. Enkele jaren later zou hij terugkeren met The Popes. Toch was dit niet het einde voor The Pogues. Ze vonden een nieuwe zanger in de figuur van Joe Strummer maar dat was maar tijdelijk. Op het als de ultieme comeback bedoelde Waiting for Herb profileerde Spider Stacy zich als de nieuwe zanger. Helaas werden de verwachtingen niet waar gemaakt en na de inferieure zwanenzang Pogue Mahone besloot de band wijselijk ermee op te houden.
The Ultimate Collection biedt een overzicht van deze toch wel turbulente muzikale geschiedenis. De nadruk ligt daarbij op de periode waarin Shane MacGowan nog aan het roer stond en dat is maar goed ook. Zijn doorleefde stem is dan ook één van de essentiële kenmerken van The Pogues en nadien verwerden ze in het oog van hun fans toch tot een flauw afkooksel. Uit het post-MacGowan tijdperk werd trouwens enkel het bescheiden radiohitje Tuesday Morning geselecteerd.
The Ultimate Collection is een prima verzamelaar die je regelrecht naar de grootste successen van The Pogues leidt. ‘Dirty Old Town’, ‘Sickbed of Cuchulainn’, If I Should Fall from Grace with God’, ‘Sally MacLennane’, ‘Fiesta‘, ‘A Pair of Brown Eyes’, ‘The Irish Rover’… en zo kan je nog wel even doorgaan. De vraag die zich stelt is wat deze selectie in wezen bijdraagt aan het oeuvre van The Pogues. Waren er in het verleden al geen verzamelaars uitgebracht die luisterden naar de titels Best of The Pogues (1991), The Rest of the Best (1994) en The Very Best of The Pogues (2001)?
De aanleiding voor The Ultimate Collection is echter niet ver te zoeken. In 2001 vond er namelijk een korte reünietournee plaats die The Pogues - mét Shane MacGowan als zanger - terug op de Engelse podia bracht. Twee concerten in de Londense Brixton Academy werden opgenomen om op de live-cd te belanden die als bonus bij The Ultimate Collection te vinden is.
De opnamekwaliteit is goed en Shane MacGowan klinkt opvallend stemvast. Zelfs de bindteksten zijn verstaanbaar (het feit dat hij ‘Dirty Old Town’ op een verkeerd moment aankondigt zullen we maar als charmant afdoen). Waarschijnlijk is hij door de overige bandleden danig onder druk gezet om zich tijdens deze concerten fatsoenlijk te gedragen maar toch worden de teksten naar het einde toe minder duidelijk. Ook valt op dat Spider Stacy op regelmatige basis het roer overneemt, zowel op oud (‘Young Ned of the Hill’, ‘Thousands Are Sailing’) als nieuw materiaal (‘Tuesday Morning’).
MacGowan schijnt toch aan beterhand te zijn want hij slaagt er zowaar in om bijna alle nummers te zingen. Dit staat in schril contrast met het legendarische concert dat The Pogues in 1991 op Pukkelpop gaven. Toen verdween hij om de zoveel nummers naar de zijkant van het podium om even bij te komen en slaagde hij erin om alle teksten door elkaar te haspelen en vaak gewoon een monotoon gelal uit te stoten.
Maar ook dat had zijn charme en live-opnames van The Pogues beluisteren staat eigenlijk gelijk aan naar een ijsje kijken zonder het op te eten. Je mist iets en het enthousiaste publiek dat de hele tijd meezingt en als een waanzinnige applaudiseert maakt dat niet goed. The Ultimate Collection schiet dus een beetje zijn doel voorbij, misschien ook de reden dat het concert tot bonus gedegradeerd is. Toch is het een goede introductie tot het creatieve genie van MacGowan die alle hits van The Pogues herbergt. Net zoals die andere verzamelaars.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-pogues/the-ultimate-collection-9351/9351/
Meer The Pogues op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-pogues
Deel dit artikel: