Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het titelloze debuutalbum van The Magic Numbers klinkt zo retro als het ver vervlogen love, peace and happiness-idioom van de bloemenkinderen in het Golden Gate Park. Tegen beter weten in zou je verdomd zweren dat het dubbele broeder-zusterpaar Stodart/Gannon van The Magic Numbers er nog verwekt is ook.
De waarheid brengt echter aan het licht dat zanger-gitarist Romeo Stodart en zijn zus Michelle (bas, percussie) zich na omzwervingen in Trinidad en New York in Londen settelden en er drummer Sean Gannon en diens zus Angela tegen het voluptueuze lijf liepen. Inmiddels heeft het kwartet het tot talk of the town (en bij uitbreiding de halve Britse natie) geschopt en mochten ze sparren met The Chemical Brothers op 'Push the Button'.
Een half oor is dan ook voldoende om het onmiskenbare talent van het viertal naar waarde te schatten. Eenvoud en onschuld leven er in perfecte harmonie met kwetsbare overpeinzingen en nostalgische mijmeringen. "I'm a no-good, used-up, bruised-up, fucked up boy / Who gets beat up by just looking at you / Oh, I'm a lonely soul", weerklinkt het in ‘The Mule’ en ook elders vormen liefde en verlies een complementair tweespan dat alle overbodige ballast met de chirurgische precisie van een scalpel verwijdert.
Hoog boven de begane grond kruisen ultraknappe, lichtvoetige songs en dito arrangementen het pad van de hemelse samenzang tussen Romeo en Angela en smeken de loepzuivere melodieën beurtelings om uw welverdiende aandacht. Pakkend, dromerig, zomers en wars van alle stijlpatronen toch van begin tot eind weten te fascineren: The Magic Numbers krijgen het zonder verpinken voor mekaar!
Dieptepunten zijn er – tenzij U allergisch bent voor deze mierzoete kampvuurmuziek – niet. Hoogtepunten des te meer! De single ‘Forever Lost’ – kristallen gitaarlijn, groovende bas, vocale interactie om duimen en vingers bij af te likken – is bijvoorbeeld zo’n nummer, waarbij je zelfs tussen de grootste onweersbuien nog een zonnestraal ontwaart.
Een vaak aangehaalde referentie als The Polyphonic Spree mag bij het horen van ‘Love Me Like You’ terug naar af, want aanstekelijker dan dit kan popmuziek nauwelijks klinken. Ook ‘I See You, You See Me’ is, tenzij je met Gram Parsons en Emmylou Harris vergroeid bent, een openbaring. De strijkers van ‘This Love’ herinneren aan de magie die arrangeur Robert Kirby rond de songs van Nick Drake drapeerde. ‘Love is a Game’ is een knipoog naar Motown en de feelgood-factor in ‘Morning Eleven’ wekt het vermoeden dat de sixties nooit zijn weggeweest.
The Magic Numbers zijn goed op weg om één van de grootste sensaties van het jaar te worden en van alle lovende kritieken, die hen in Engeland te beurt vallen, is – voor één keer – geen woord gelogen. Dit album draagt zoveel schoonheid in zich dat het binnen de kortste keren pijn doet aan de oren. Het leven kan wreed zijn!
The Magic Numbers staan donderdag 18 augustus op Pukkelpop en één dag later op Lowlands. Zaterdag 19 september speelt de groep in het Amsterdamse Paradiso.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-magic-numbers/s-t-10265/10265/
Meer The Magic Numbers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-magic-numbers
Deel dit artikel: