Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Deze politiek geëngageerde singer-songwriter geniet een niet geheel onbesproken bestaan in de States en dat heeft hij in niet geringe mate te danken aan het vermaarde Billboard Magazine, dat hem royaal benoemde tot “the closest thing to this generation’s Woody Guthrie”. Bovendien deed Stephan Smith, zoon van een Australisch-Irakees ouderpaar, in tijden van terreur heel wat stof opwaaien met de anti-oorlogssong ‘The Bell’ (opgenomen met Dean Ween en Pete Seeger), dat het prompt tot een heuse radiohit schopte. Met Allen Ginsberg en Patti Smith als zelfverklaarde fans en Bob Dylan, Paul Simon, Steve Earle, John Zorn, Mark Ribot en Michael Hurley als recente studio- of kleedkamergenoten, hoeven we alvast niet meer oeverloos te palaveren over het talent waarmee Smith gezegend werd. Die muzikale gave wordt ook op Slash and Burn – ‘s mans derde – lang en breed uitgesmeerd, al zijn we als puntje bij paaltje komt veel minder te spreken over het rendement ervan.
Het leven mag dan weinig zekerheden bieden, feit is dat Stephan Smith eleganter tussen pop, rock, folk, hiphop en country slalomt dan een ervaren topskiër tussen de gevreesde hindernissen van Garmisch-Partenkirchen. Alleen jammer dat de arme man halfweg verblind wordt door de zon en bijgevolg pardoes op zijn bek gaat... met kwalijke gevolgen.
Het in een anti-globalistische toonaard gestemde ‘Lee Kyung Hae’ en ‘Taking Aim’ zijn nog keurige folkballades die aanvankelijk het beste doen verhopen. Idem dito voor ‘In the Air’, wat ons betreft een niet onverdienstelijke wurggreep naar de strot van Everlast. Tot zover echter het goede nieuws van de dag.
Wat Smith namelijk bezielt in het tweede plaatgedeelte mag Joost weten, maar aan één Ed Kowalczyk op deze aardkloot hebben we echt meer dan voldoende. Zowel in ‘Turning of the Tide’, ‘World to Come’ als op het behoorlijk gladde ‘Unspeakable Love’ waant Smith zich een autoritaire schaapherder die met zijn kudde ongegeneerd het hele dorpsverkeer in de war stuurt. Ook in de drammerige countryriedel ‘Billy in the Underground’ bezondigt de singer-songwriter zich aan een dosis overmoed waarbij zelfs Lou Reed lijkbleek van wegtrekt.
We raden Stephan Smith ten zeerste aan om kortelings kleur te bekennen, zodat we de volgende keer niet onnodig een omweg van een halve dag hoeven te maken vooraleer we snakkend naar het zuurstofmasker onze bestemming bereiken. We willen Ginsberg, Smith en Dylan best op hun woord geloven, maar hier had verdomd meer ingezeten. Volgende keer dan maar?
http://www.kindamuzik.net/recensie/stephan-smith/slash-and-burn/7319/
Meer Stephan Smith op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/stephan-smith
Deel dit artikel: