Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het heeft altijd iets vreemds als muzikanten met gemengde gevoelens terugkijken naar hun vorige plaat. Natuurlijk zijn ze trots op hun eigen product, maar ergens is het achteraf toch niet zo goed als ze dachten. Dat geldt ook voor Rose, de Haagse soulzangeres die in 2002 debuteert met het album Trust. Ze krijgt lovende kritieken, maar breekt nooit echt door. De afgelopen jaren is ze op zoek gegaan naar de vraag hoe dat kon.
Vijf jaar later ligt opvolger Livin’ It er eindelijk. Niet dat Rose in de tussentijd volledig van het podium verdwenen is. Ze werkte met dj Maestro, dook vorig jaar op Lowlands op bij Beatlestribute De Kevers en tourde met Kraak & Smaak in Amerika. Inmiddels is ze eruit. Het moet rauwer, meer organisch en minder geproduceerd.
Welnu: in dat eerste is ze met Livin’ It niet geslaagd. Niet helemaal glad is niet hetzelfde als rauw. Hoe graag Rose zelf het woord funk ook in de mond neemt, daar heeft haar muziek weinig mee te maken. Qua productie komt Rose veel meer in de buurt bij de zorgvuldig gearrangeerde soul van Al Green, gesteund door warme gospel backing vocals.
Niet dat daar iets mis mee is natuurlijk. Rauw of niet, daar draait het eigenlijk niet om. Er ontbreekt namelijk iets anders in de muziek van Rose: een sterk karakter. Als je iets nodig hebt als soulzangeres is dat het wel, zeker als je een Amy Winehouse als vergelijkingsmateriaal hebt.
Rose kan prachtig zingen, heeft een goede band achter zich en een stijlvolle productie, maar er gebeurt te weinig. Een plaat die Livin’ It heet, moet doorleefd klinken, en dat klinkt hij niet. Er moet pijn in zitten. Rose maakt kaarslichtsoul. Bloed, zweet en tranen, Rose, dat is het wat je mist. Kom op, je hebt het in je!
http://www.kindamuzik.net/recensie/rose/livin-it/15545/
Meer Rose op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rose
Deel dit artikel: