Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"2013", grapte Rico in 2006 toen hij door KindaMuzik naar zijn soloalbum werd gevraagd. Geen vage beloftes als 'volgende herfst', gewoon een ver in de toekomst liggend jaartal om het lastige onderwerp weg te vagen. Het tekent de houding van Rico. Enerzijds rapt hij alsof het geen enkele moeite kost, anderzijds neemt hij de tijd om zijn raps te perfectioneren. Bij die werkhouding past geen deadline, dat werkt alleen maar belemmerend. En voor je het weet is daar dan toch ineens die plaat waar iedereen zo lang naar uitkeek: DMT. Het album waarop Rico de enige rapper is (behoudens een gastoptreden van Sticks). "Noem het een solodebuut, ik noem het gewoon een gruwelijk album met Kuub", rapt hij op 'Zie Me'.
Natuurlijk trekt Rico de aandacht met zijn frisse raps maar de muzikale bijdrages van Kubus zijn ook niet onbelangrijk. Zijn elektronisch georiënteerde beats vormen een aantrekkelijk landschap waarop Rico zijn taalspelletjes en verhalen kwijt kan. De rode lijn van het album bestaat uit duistere dreunen en boze bassen, met zo nu en dan een frivole toon om eentonigheid te voorkomen. Met die ingrediënten wisselt Kubus regelrechte knallers af met beats die ruimte laten voor narratieve teksten. Al met al een geschikte ondergrond voor de wilde uitspattingen van Rico, die gretig gebruikmaakt van de mogelijkheden die zijn partner hem biedt.
Zoals op opener 'Vrij', die drijft op een dreigend galmend geluid en bruist van de energie. Kubus' verslavende slagen noden Rico tot lekker speelse raps. Dergelijke tracks waar de rapper losjes met oneliners smijt worden afgewisseld met nummers waarop hij een concept uitwerkt, een verhaal vertelt of zijn persoonlijke kant laat zien. Op 'TBS' schetst hij de situatie in een kliniek, 'Spookhuis' is een spookverhaal en 'De Lift' gaat over het omgaan met tegenslagen: "Vergeten dat m'n vrouwtje telefoon kreeg van d'r schoonzus / Slecht nieuws: borstkanker met uitzaaiingen / En daar sta je dan te wachten voor de haaientanden."
Op 'Antoinette' vertelt Rico met zijn lenige flow over een verleidelijke vrouw, maar de verwijzing naar de wasmachine is niet erg op zijn plaats. En wat te denken van het malle 'Klim de Bloem'? Kubus' pingpongbeat groeit gelukkig nog uit tot een boeiende klankencollage maar wordt door Rico enkel opgeluisterd met het ritmisch noemen van bloemennamen en het af en toe roepen van "Klim de bloem."
Dit soort experimenten zijn misschien te waarderen om hun durf, maar het resultaat is dat ze de aandacht afleiden van sterke producten als de hallucinerende titeltrack 'De Freak de Flow' en 'Opties' (met Sticks). Waarom dan die melige momenten? Het lijkt soms meer op luiheid. Gewoon iets geks doen, een absurde kreet slaan, dan komt het wel goed. Dat is jammer, een beetje pijnlijk zelfs. Want wat is teleurstellender dan een album waarop twee artiesten elkaar aanvullen, maar waar de vocale helft even vaak irriteert? DMT (De Muziek Trip) gaat langs toppen met een bewonderenswaardig uitzicht en dalen waarin je liever even een andere kant op kijkt.
Meer hiphop vind je op bij onze vrienden van HipHopLeeft.
http://www.kindamuzik.net/recensie/rico-kubus/dmt/22028/
Meer Rico & Kubus op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rico-kubus
Deel dit artikel: