Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Patrick Wolf is zo’n jongen die ’s nachts door het slaapkamerraam naar buiten gaat en zich door de struiken een weg baant het bos in. Onder het licht van de maan maakt hij dan muziek met zijn dierenvrienden en droomt hij weg naar nooit. “Ben je nou helemaal van de pot gepleurd,” zegt u? Neen.
Wolf maakt als begin twintiger namelijk wel heel verontrustende muziek. Muziek die eigenlijk alleen de donkere en mistige nacht duldt. Het klinkt een beetje als Bright Eyes en Morrissey die in het duister liggen te rommelen. Want zo is het wel. De paranoia van dat andere kindgenie (uit Nebraska) lijkt wel een huwelijk aangegaan met de weltschmerz van de man die de M in Manchester zette.
Wind in the Wires, het tweede album van de jongen die in Engeland binnen werd gehaald als een held, opent met het opzwepende ‘The Libertine’. Een nummer waarin zigeunerachtige violen en stompende drums een donker beeld oproepen. De bevreemding wordt er door het geklater van paardenhoeven niet minder op en wordt nog eens versterkt door de tekst die handelt over mislukking, gevangenschap en leugens. De protagonist wil ontsnappen aan alles wat fout is en Wolf bouwt er een nummer omheen dat als een vlucht klinkt. "I’m going to run the risk of being free".
Wolf staat op een rustige en kwetsbare manier vastgelegd op de hoes van het album maar wat gaat er allemaal niet om in dat hoofd? Wind in the Wires is van a tot z een album vol krakende beats, eigenaardige samples en Warp-achtige spetters van elektronisch geluid dat zo meeslepend is als een lawine waaraan niet te ontsnappen valt. Zelfs als hij een tandje lager inzet, zoals in bijvoorbeeld ‘Teignmouth’, is er geen ontkomen aan. Helse achtergrondstemmen slepen je mee in een introspectief album.
In het titelnummer is het niet anders, hoewel het geluid minder vol is, maar dat doet dit geniale rotzakkie dus expres. De details van precies de juist uitgekozen gitaarakkoorden, een toefje elektronica, de zeurende feedback, eng klinkende harmonica’s en die klagende maar warme stem vallen allemaal op de juiste plek en Wolf laat door weg te laten juist horen hoe goed zijn composities in elkaar steken. Die paar pennenstreken kloppen precies, niets is teveel. Laten we het maar helemaal niet hebben over het intense ‘The Railway House’, het ontroerende ‘The Gypsy King’, de extreem rockende en hemelse folksong ‘Tristan’ of het fantastisch verzonnen intermezzo ‘Apparition’ dat inderdaad klinkt als de soundtrack van die droom over die enge verschijning.
Met zijn schilderachtige liedjes staat Patrick Wolf helemaal alleen. Alleen aan de top.
Patrick Wolf is live te zien op:
11 april, Domino Festival, Brussel
12 april, Vooruit, Gent
13 april, Ekko, Utrecht
14 april. Paradiso, Amsterdam
15 april, Motel Mozaique, Rotterdam
http://www.kindamuzik.net/recensie/patrick-wolf/wind-in-the-wires/8937/
Meer Patrick Wolf op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/patrick-wolf
Deel dit artikel: