Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Druilerig plaatje voor een druilerig seizoen. Met iets van de koele klasse van The Velvet Underground. Wat heet, Whine of the Mystic verdrinkt in de VU-invloeden en de argeloze, onverstoorbare en overslaande vocalen van Lou Reed. Maar wat een verslavend werkstukje levert het onbekende Nap Eyes uit het Canadese Nova Scotia af. Natuurlijk hoort de hedendaagse luisteraar The Strokes erin terug of andere New Yorkse helden die aan kwamen stormen en inmiddels weer zijn gaan liggen. Allemaal te danken aan de bron: Lou Reed.
Ster van de show is zanger-gitarist Nigel Chapman, die je meteen de monotone geluidskolk in trekt. Geen ontkomen aan. Soms zoekt hij zozeer het lijzige randje op, dat je je platenspeler een schop tegen zijn warme onderzijde wilt geven. Bijna alle tracks blijven gelukkig aan de prettige zijde van monotoon, een enkel nummer valt erover en dan nog: het geheel is een luistertrip om lui in te hangen.
De plaat is al in 2013 opgenomen, zonder overdubs trouwens, wat hier en daar resulteert in een functioneel hotseknotsgeluid, net iets beter dan wat vroeger lo-fi heette. In een poging dit diamantje geheim te houden, kwam er in 2014 een release op slechts 200 plakken vinyl. Dat gaat nu hopelijk veranderen met een indie-labeltje achter dit getalenteerde viertal. Of dit originele muziek is en of dat belangrijk is? Het is puur en het is erg goed.
http://www.kindamuzik.net/recensie/nap-eyes/whine-of-the-mystic/26290/
Meer Nap Eyes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nap-eyes
Deel dit artikel: