Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sinds de eeuwwisseling kregen we heel wat albums voor de voeten gegooid, maar als we er één plaat uitkiezen die het meest tot onze verbeelding spreekt, dan wel All Is Dream van Mercury Rev. De kans dat u echter al van de Amerikaanse indie-band Lenola gehoord hebt, lijkt ons eerder gering. Het kwintet uit Philadelphia bleef ook bij mezelf onbekend, tot ik enige tijd geleden de dubbelaar Sharks & Flames uit het stapeltje promo’s plukte. Deze vijfde plaat van Lenola komt bij de eerste draaibeurten dan ook gênant dicht in de buurt van Mercury Rev, al is het maar omdat de stem van zanger Jay Laughin verregaande gelijkenissen vertoont met die van de enigmatische Jonathan Donahue. Het speelse karakter van het merendeel van de songs – twintig in totaal – graven dan weer herinneringen op aan bands als Flaming Lips en Grandaddy, al zou het ons niet verbazen mocht elk groepslid de volledige catalogus van The Band in de platenkast hebben staan. Het is ook Eppo Janssen (zoon van Lux Janssen en samensteller van Stu Bru-coryfee Duyster) niet ontgaan, want Lenola’s ‘Impossible’ houdt zich op zondagavond wel eens zwevend op tussen al die andere honingzoete klanktapijten.
Voor de opnames van Sharks & Flames gingen Laughin & co niet bepaald over één nacht ijs. De band had immers maar liefst anderhalf jaar nodig om de songs kant-en-klaar aan de luisteraar te serveren. We vragen ons dan ook oprecht af wat Lenola er precies toe bewogen heeft om er persé een dubbel-cd van te willen maken. Het ‘less is more’-principe indachtig had de groep beslist iets selectiever te werk kunnen gaan, want hoezeer er ook aan de songs (geldt vooral voor het tweede schijfje) gesleuteld werd, memorabel zijn ze allerminst en dat zullen ze ook nooit worden. Het kritisch duiveltje in ons echter vrij vergevingsgezind, temeer omdat cd 1 wél enkele stevige kuitenbijters bevat. ‘Eternal’ is een zinderend startschot dat gerust op de volgende Constellation-verzamelaar zou kunnen afgevuurd worden en ‘Gentlemen Overboard’ een enig mooie, catchy popsong die lonkt naar een plaats tussen de glinsterende sterren. Het digitaal geknede ‘Just As It Appears’ haalt zelfs The Beatles – de schaduw van The Fab Four duikt her en der wel vaker op tijdens deze tachtig minuten durende discovery trip – voor de geest, terwijl het al eerder aangehaalde ‘Impossible’ nog een onverwacht hoogtepunt tevoorschijn tovert. Op hol geslagen drums ontketenen finaal een bloedstollende nek-aan-nek race met een allesverzengende tenor sax en de akoestische gitaar veroorzaakt op haar beurt de nodige wrevel met zanger Jay Laughin, die zich aanvankelijk profileert als een potentiéle bloedverwant van Mark Linkous van Sparklehorse.
Sharks & Flames is niet het plaatje dat we komend weekend zullen aanprijzen bij onze toogvrienden, maar kan desondanks wel terugvallen op een handvol songs die een leven als grijze muis definitief afzweren. Op een totaal van twintig betekent dit evenwel een dikke onvoldoende. Gulzigheid is niet voor niets één van de zeven hoofdzonden!
http://www.kindamuzik.net/recensie/lenola/sharks-flames/2895/
Meer Lenola op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lenola
Deel dit artikel: