Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat doe je als heel de wereld je vergelijkt met Bob Dylan? Juist, dan open je je plaat met lekker veel mondharmonica en een gevangenisliedje, 'About Cell Block #9' geheten, zodat het precies lijkt alsof je de meester imiteert. Jackie Greene laat over zijn invloeden helemaal geen onduidelijkheid bestaan door de bijna acht minuten durende afsluiter ook nog eens tot 'Don't Mind Me, I'm Only Dying Slow' te dopen, waarbij je zeker geen meervoudig popquizwinnaar moet zijn om een link te leggen met 'It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)' van Dylan.
En omdat er natuurlijk bijna veertig jaar technologie tussen de Subterranean Homesick Blues van Zimmerman en Greene's Sweet Somewhere Bound ligt, smokkelde de jonge singer-songwriter oude microfoons en instrumenten de studio in, zodat het allemaal nét echt is. Jazeker, je gelooft je oren niet: Sweet Somewhere Bound van Jackie Greene is in onvervalst mono opgenomen, waardoor de Amerikaanse Armand het warme geluid van onvermijdelijke meesterwerken als Desire en Blood on the Tracks succesvol nasynchroniseert .
Maar toch verdwijnen de Dylan-escapades iets vaker naar de achtergrond dan het geval was bij de voorgangers, het debuut Gone Wanderin' en Rusty Nails, waardoor de folk in 'A Thing Called Rain', de blues in 'I Don't Care about My Baby' en de snikkende country in bijvoorbeeld 'Everything to Me' nog meer ruimte krijgen op Sweet Somewhere Bound.
Kortom: ideaal voor iedereen die het gehad helemaal heeft met de poprock van Ryan Adams en zoekt naar een onbezonnen singer-songwriter van de laatste generatie Dylan-aanbidders. Sweet Somewhere Bound is ook nog eens een geweldige plaat! Don't think twice...
http://www.kindamuzik.net/recensie/jackie-greene/sweet-somewhere-bound/8105/
Meer Jackie Greene op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jackie-greene
Deel dit artikel: