Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Islaja’s derde plaat borduurt enerzijds verder op haar twee vorige platen, maar breidt het arsenaal waarmee de Finse erin slaagt onder je huid te kruipen anderzijds ook uit. Waar Palaa Aurinkoon nog tamelijk minimaal van opzet was, laat Islaja haar wonderbaarlijke snik op Ulual YYY veel vaker begeleiden door piano, orgel, synthesizer, viool en saxofoon.
Gebleven is de immer smachtende, zeeën van wanhoop en extase oproepende stem. Hoewel Islaja nog steeds in het Fins zingt en je er bijgevolg geen touw aan kan vastknopen over wat ze het nu juist heeft, is de emotionele draagkracht en expressie van haar sirenenzang zo groot dat een grondige kennis van de taal allerminst nodig is. Islaja snijdt met ontstellend gemak door merg en been, zozeer dat het af en toe bijna fysiek pijn doet.
De typische Finse freakfolkinvloeden genre Avarus, Es en Kemiallisset Ystävät zijn deze keer wel meer op achtergrond gedrongen en zo komt Islaja’s derde meer over als een traditionele, zij het nog steeds tamelijk psychedelische, liedjesplaat dan als de half experimentele folkbluesplaat die Palaa Aurinkoon was. De arrangementen zijn wat rijker en af en toe speelt ze opzettelijk een groter dramatisch effect uit. Op het overweldigende ‘Pete P’ durft ze zelfs – volstrekt atypisch voor haar – een drumbeat toevoegen.
Dit blijft natuurlijk allerminst instapmuziek die haar weg naar primetime radio zal vinden en het valt te betwijfelen of Islaja maar zelfs een tiende van de aandacht te beurt zal vallen waarvan een volstrekt ongetalenteerde etalagepop als Carla Bruni kan genieten. Ze verdient het wel duizend keer meer want deze Scandinavische erfgename van Nico heeft een van de beste platen van 2007 gemaakt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/islaja/ulual-yyy/15207/
Meer Islaja op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/islaja
Deel dit artikel: