Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Je hebt mensen die onvoorwaardelijk van Muse houden of ze hartgrondig haten. Een tussenweg is er niet. Als zichzelf respecterend muziekrecensent behoor ik, natuurlijk, tot die laatste groep. Na twee seconden iets van dat hysterische, nerveuze en nihilistische gekrijs van Matt Belamy of drie seconden van zijn overdreven, met effecten beladen en doodlopende gitaarspel te moeten aanhoren heb ik maar één wens: dat ventje zijn tong en vingers eraf snijden. Als toetje zou ik hem ook graag een maand in een isoleercel stoppen en hem non-stop met zijn eigen muziek confronteren. Ik denk zelfs dat ik hier wel toestemming voor zou kunnen krijgen bij minister Donner als ik hem Origin of Symmetry laat horen. Maar goed, we leven in een vrij land waar iedereen zijn eigen muziekkeuzes mag maken. Het enige wat ik kan doen is de onwetenden op betere muziek wijzen.
Daarom presenteer ik hier Ima Robot. Een hippe combo uit Los Angeles. Ze deden me enigszins aan Muse denken als het om het gitaargeluid, een opgefokte maar superstrakke ritmesectie en een bij vlagen even nerveuze stem gaat. Gelukkig gaat het er bij Ima Robot allemaal veel minder zwaar en pretentieus aan toe. De groep is speelser, opwindender, dansbaarder en gewoon veel leuker. De lol straalt eraf vanaf zonder dat de lippen naar boven krullen. Luister bijvoorbeeld hoe zanger Alex Ebert zijn band aanprijst en vijfsterren-recensies voorziet in 'Here Comes the Bombs'. Die Ebert werkt soms echter wel op je zenuwen en mijn gevoelens voor hem heb ik nog niet in goud durven vastleggen. "Hou je kop!" denk ik als hij als een wervelwind tekeer gaat op 'A Is for Action'. Maar wanneer hij op 'Alive' glamrock de nieuwe eeuw in sleept kan je hem wel in je armen sluiten voor de passie die hij tentoonspreidt. Zeker als de band ook nog eens jaren '80-melancholie over je strooit op 'Scream' en 'Let's Talk Turkey' of 'Dirty Life' je op de dansvloeren van datzelfde decennium doet verkeren.
Iets dat mede op het conto van drummer Joey Waronker mag geschreven worden. Wat een veelzijdige en creatieve partijen legt de man neer! Geen wonder dan ook dat zijn CV eruitziet als de natte droom van iedere indiefan. Zijn maatje op de bas, Justin Meldal-Johnsen, is ook al een veelgevraagde sessiemuzikant dus of dit een langdurend project zal gaan worden valt niet te zeggen. Wel dat dit titelloze debuut een uiterst coole plaat is geworden waar zelfs Muse-fans hun horizon mee kunnen verbreden. Ook dat is heel wat waard.
http://www.kindamuzik.net/recensie/imarobot/ima-robot/6638/
Meer Imarobot op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/imarobot
Deel dit artikel: