Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Alsof ze Elvis Presley hebben losgelaten in een enorm enge David Lynchfilm, zo klinkt Dirty Beaches ongeveer. Alex Zhang Hungtai is het enige bandlid en de Canadees van Taiwanese origine slaagt er met vlag en wimpel in om even verontrustend als fascinerend te klinken.
Eigenlijk is Dirty Beaches een soort Spinvis voor punkers. Op Badlands smeedt Hungtai elementen uit rockabilly en surf aaneen met allerlei samples en goedkope elektronica. Het is lofi-knutselwerk, rechtstreeks afkomstig van een zolderkamertje en afgemaakt met cassetteruis en noise. Met een stem waar een doodgraver zich niet voor hoeft te schamen, zingt Hungtai liedjes die vol zitten met verwijzingen naar highways en hotels. Hungtai heeft overal gewoond, is altijd onderweg en nergens echt thuis. Een loner tot en met.
Natuurlijk, alles ligt er vrij dik bovenop. Voor de muzikale aankleding heeft Hungtai zich laten inspireren door de elektronische punk van Suicide en voor extra sfeer kijkt hij naar de jaren vijftig: in 'True Blue' is hij net Roy Orbison. In het met samples aan elkaar geplakte 'A Hundred Highways' speelt hij leentjebuur bij de Japanse noisepioniers Les Rallizes Desnudes. Een suikerzoete jarenvijftigmelodie met gierende noise en Hungtai's desolate gemompel vormen de essentie van wat hij wil laten horen.
Al die donkere loner-romantiek en verwijzingen naar eenzaamheid en rusteloos rondtrekken mogen dan zo cliché zijn als de pest, Hungtai slaagt er knap in om ze op originele en fascinerende wijze te verwerken.
http://www.kindamuzik.net/recensie/dirty-beaches/badlands/22325/
Meer Dirty Beaches op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dirty-beaches
Deel dit artikel: