Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rogerson is de echtgenote van Steven Stapleton van Nurse with Wound. In de jaren zeventig is ze lid van Whore 156 en Fistfuck, legendarische industrialbands. Later brengt ze platen uit onder de naam Chrystal Belle Scrodd en werkt ze samen met Shock Headed Peters en Current 93. Een graag geziene gast in industrialmilieus, dus.
Geluidsmanipulateur Liles verkent diezelfde scene sinds midden jaren tachtig. In 2008 brengt hij twee zeer speelse platen uit met Nurse with Wound en met Jean-Hervè Peron van Faust. Van de losse sfeer van die twee kleinoodjes is hier echter niet veel te merken, want onder leiding van Rogerson wordt hier serieuze kunst bedreven. Deze dame is duidelijk niet tevreden als haar id geen purperen wolken heeft uitgebraakt.
Liles creëert sfeervolle, luchtige en/of snijdende klanktapijten van noise, percussie en oosterse elementen, die op zich zeer aangenaam zijn. Maar Rogersons pruilstemmetje is hoogst irritant. Geaffecteerd en belegen declameert ze haar zielenroerselen, als een door iedereen verlaten oude Hollywoodster of een verwende tiener. De plotse luidruchtige uitbarsting achteraan het ruim twaalf minuten durende 'Should the Prayer Wheel Turn' is zelfs ronduit kinderachtig.
Niet moeilijk dat er geen vogeltjes meer zingen; ze zijn weggevlucht voor het gekeel.
http://www.kindamuzik.net/recensie/diana-rogerson-andrew-liles/no-birds-do-sing/18527/
Meer Diana Rogerson & Andrew Liles op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/diana-rogerson-andrew-liles
Deel dit artikel: