Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Waar te beginnen? Aan het begin van de 21e eeuw leek de tweede ‘Native Tongues’-golf – de opvolger van de onofficiële beweging rond onder andere A Tribe Called Quest, Jungle Brothers en De La Soul – wel uitgestorven. Mos Def bracht het teleurstellende The New Danger uit en de laatste platen van Talib Kweli, Erykah Badu en The Roots werden matig onthaald. Wie echter het meest af te rekenen had met ambivalente reacties was wel Common, wiens Electric Circus door de een werd beschouwd als het beste hiphopalbum van de laatste tien jaar en door de ander werd uitgespuwd als pretentieus geneuzel. Helaas behoorde de gemiddelde hiphop-liefhebber tot de tweede categorie, met als gevolg een desastreuze verkoop en platenmaatschappij MCA die Common bedankte voor bewezen diensten.
Een spijtige zaak, want Electric Circus was de missing link tussen Jimi Hendrix’ Electric Ladyland, Sun Ra, De La Soul en electro. Wie doet hem de samenwerking met Laetitia Sadler van Stereolab na? Maar de kloof met de goed in het oor liggende poëzie van de vorige albums was dus een té drastische breuk met de sonische experimenten waar vooral The Roots' opperhoofd ?uestlove verantwoordelijk voor was.
Op Be neemt Common gas terug en sluit hij weer aan bij eerdere albums als Like Water for Chocolate. Be is op alle vlakken toegankelijker. Vergelijk alleen al de cover: een breedlachende Common op een achtergrond van zachte kleuren (Be) versus Commons blauwe hoofd dat je aanstaart met een licht bezwerende goeroe-blik(Electric Circus). Ook het aantal gasten is drastisch teruggeschroefd. Als producers zijn twee van de vijf beste hiphopproducers aangeworven – Jay Dee en Kanye West – waarvan die laatste negen tracks van de elf nummers onder handen neemt. De combinatie levert vuurwerk op: je hoort het op ‘Testify’, waar Kanye’s standaardbeats en –piano’s weer aantrekkelijk worden door Commons superieure kadans en raps over een meisje dat zich door het proces van haar vriendje worstelt. Je hoort het ook op de nieuwe single ‘Go’, waar een geile sample van John Mayer brokken maakt.
Toch is dit duidelijk een Common-album. Je hoort het in de geweldige eerste single ‘The Corner’, waar Commons scherpe observaties en droge drum-sound wordt bijgestaan door The Last Poets, of in ‘Real People’ waarin Commons voorliefde voor Roy Ayers duidelijk naar voren komt. Meer romige hiphop die gebaseerd is op seventies souljazz vinden we in ‘Faithful’, waar ook John Legend en Bilal zich van hun beste kant laten zien.
Per luisterbeurt wordt deze Be nog beter. U denkt nog altijd: “Mja, toch maar hiphop voor softies hoor deze Common, geef mij maar The Game”. Bedenk dan dit. The Game is fast-food: een snelle hap, gemakkelijk te verorberen, zeer vettig, zeer smakelijk, maar na enkele uren krijg je onvermijdelijk weer honger. Common is een driegangen-menu: het duurt even voor je op gang komt, maar eens je de smaak te pakken krijgt wil je niets anders meer. The Game kan dan productioneel fantastisch zijn, qua inhoud is hij waardeloos. "So many raps about rims / surprised niggas ain't become tires on the streets", gaat het in ‘Chi Town’. Die zit.
Voor mensen die recensies beginnen lezen bij de laatste zin. Be is een fantastisch album dat u in huis moet hebben. En luister daarna toch nog maar eens naar Electric Circus.
Common speelt op 20 juni in de Paradiso in Amsterdam (NL).
http://www.kindamuzik.net/recensie/common/be/9646/
Meer Common op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/common
Deel dit artikel: