Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na twaalf albums keert Chris Whitley terug bij de man die in 1991 Living with the Law produceerde: Malcolm Burn. Het resultaat van de samenwerking met Burn is niets meer en niets minder dan een album dat bijna een genre op zich is. Euro-trash/folk-blues noemt de in Dresden wonende Texaan het zelf. We kunnen er ook nog de term soul aan toe voegen. Het duurt even om hieraan te wennen. Zeker als je de pure, akoestische blues van bijvoorbeeld Dirt Floor graag verslindt. Ben je er eenmaal aan gewend, dan ben je verkocht.
Want op Soft Dangerous Shores klinkt Chris duisterder, dreigender, meer psychedelisch, soulvoller, mystieker en sexier dan ooit. Opener 'Fireroad´ komt binnen als een dosis speed onder je schedelpan. Het is alsof de oude Whitley een duivels verbond is aangegaan met Prince en Brian Eno. We horen zijn vertrouwde zwiepende en ratelende dobro, de hese stem en ook de perfecte Duitse ritme-ondersteuning van Schramm en Macht imponeert weer. Maar er is meer.
Het klankentapijt dat Burn onder deze en andere songs neerlegt, geeft er een extra dimensie aan. Het voegt echt iets toe aan de songs van Chris; maakt ze nog iets meer ongrijpbaar. 'As Day Is Long' is een energiek gitaarnummer met een dreigende ondertoon en een zeer pakkende riff als leidend motief. 'City of Women' is het topstuk. Het is een filmische uitleg over fatale verleiding die overal om ons heen is, met een overrompelende melodie:
“I know these desires could kill me dead How you gonna act instead While everywhere I go Is wet and red”
‘Her furious angels' is misschien niet de beste song, maar wel een heerlijke lekkere funky, popsong. Whitley grijpt in de laatste songs terug op zijn vroegere oeuvre. Alleen met banjo en zijn stem zingt hij ´Breath of shadows ´ . Waarmee ook de thema´s van deze cd worden samengevat: eenzaamheid, noodlot, liefde en dood.
“Burning Mouth Shadows breathe too Between you´re teeth Where she sing right through me all te time”
Is er dan niets aan te merken op dit werk? Jawel, de productie van Burn dreigt af en toe door te slaan. Nerveus keyboards en psychedelisch gitaarwerk gaan soms irriteren. Ook is de breekbare falsetto van Chris iets te breekbaar en iets te falsetto, alsof er een gat in zijn luchtpijp zit. Maar al met al is <|i>Soft Dangerous Shores een nieuw hoogtepunt in het werk van Whitley.
Onlangs vernamen we het trieste nieuws dat Chris Whitley in de nacht van 20 november is overleden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/chris-whitley/soft-dangerous-shores/10549/
Meer Chris Whitley op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/chris-whitley
Deel dit artikel: