Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat doet een band die perfect de Zeitgeist vastlegt wanneer diezelfde tijdsgeest zichzelf verlegt? Voor postmoderne en futuristische bands, die drijven op mediatieke interactie, is dat een behoorlijk dilemma. Zowel Kraftwerk, Front 242, Fischerspooner als pakweg Madonna heeft dit vraagstuk heel wat hoofdbrekens gekost.
Kiki Moorse, het Duitse derde deel van Chicks on Speed, lost het probleem voor zichzelf op door uit de band te stappen na hun vorige album, Press the Spacebar uit 2005. De twee overgebleven leden reageren door nog iets harder te roepen en nog meer referenties aan alles en iedereen in hun collagerock te proppen. Er doen uiteraard ook heel wat gasten mee: Fred Schneider (The B-52's), Anat Ben-David, Christopher Just, Gerhardt Potuznik, WhoMadeWho, Patrick Pulsinger en zelfs Mark Stewart.
En toch is er een leemte op deze plaat, die verder niks met Moorses vertrek te maken heeft. Er staan trouwens nogal wat dingen van haar hand tussen deze vierentwintig tracks. Zo krijg je natuurlijk gauw een dubbel-cd vol. Het probleem is dat de enthousiaste Sturm und Drang waarmee ze eind jaren negentig de muziek-, mode-, kunst- en designwereldjes overhoop zetten, formulaïsch geworden is. Het resultaat ademt een groot 'Will this do?'-gehalte uit.
Uiteraard is het wat idioot om een band die oppervlakkigheid, zelfreferentie en herhaling altijd hoog in het vaandel gedragen heeft, daar - na aanvankelijke bewondering - op af te rekenen. In 'Buzz' refereren ze trouwens aan Sigue Sigue Sputnik ("When you've got it, flaunt it") - ook een groep die je niet gaat verwijten dat hij niet serieus genoeg is. Maar Cutting the Edge is gewoon niet goed genoeg naar hun eigen vernieuwende maatstaven.
Aan de andere kant is het soms moeilijk om volledig onbewogen te blijven als ze over "high heeled shoe guitars" beginnen of zichzelf in hun nieuwe lijflied de "worst band in the world" noemen. Hun bekende mix van electro, postpunk, cutups en lelijke techno klinkt ook niet echt slecht. Maar voor iconoclasten als Chicks on Speed staat stilstand gelijk aan razendsnelle achteruitgang. En op van die hooggehakte gitaarschoenen ga je dan natuurlijk keihard op je bek.
http://www.kindamuzik.net/recensie/chicks-on-speed/cutting-the-edge/19015/
Meer Chicks On Speed op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/chicks-on-speed
Deel dit artikel: