Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Caesar is thuisgekomen na een wereldreis en op de kade staan een horde elektrische gitaren op ze te wachten, tezamen met een basgitaar en een drumstel die weer lawaai willen maken. Op het vorige album Leaving Sparks is dat er namelijk niet van gekomen. Hierop hoorden we vooral subtiele orgeltjes, gevoelige ballades, en zelfs vioolwerk werd niet ontzien. Het door Steve Albini geproduceerde album moet niet onderschat worden, maar de gitaarrock van de voorgangers Clean en No Rest For The Alonely lag nog te vers in het geheugen, al was op deze albums ook al een ontwikkeling gaande. De rammelpop van Clean werd al langzaam ingewisseld voor een volwassener en iets gepolijster geluid op No Rest.., ook al bleven hier de uitstoten niet onopgemerkt.
De redenen waarom Leaving Sparks de verwachtingen van publiek en de band zelf niet heeft ingelast, zijn op dit moment compleet onbelangrijk. Want je leest het nou hier en je zal het nog vaker lezen maar vooral ook horen: Caesar is terug! En niet alleen met een vierde titelloze plaat, maar ook met een hoop gitaargeweld. Op ‘Supersonic’, de opener van deze plaat, is al een hoop vuilheid te vinden waarbij Roald van Oosten een flinke distortion over zijn zang krijgt. Maar de volgende track ‘Stop That Girl’ geeft het geluid van het album perfect weer: eerst beginnen met een melodieus gitaarloopje om vervolgens alle remmen los te gooien. Caesar rockt weer, en gedraagt zich als een hond die na een dag eenzame opsluiting weer naar buiten mag: vol enthousiasme, springerig en vooral lekker ongeduldig. Aan het eind van de zin nummer één van ‘The Safeword’ kan Roald van Oosten meteen een flinke keel opzetten en het door Sem Bakker en Marit de Loos gezongen ‘CIA’ rockt weer van begin af aan in de Clean-traditie.
Is er ook nog een gewone ballad op het album te vinden dan? Die is er in de vorm van ‘I Know I’ met een refrein dat zich meteen in je hoofd nestelt, met name door de achtergrondkoortjes en het spacey piano’tje. Een duidelijke single-kandidaat. Andere rustige nummers als ‘In Flames’ en ‘Please Go On’ worden al snel opgeleukt door respectievelijk een reggae-ritme en mysterieuze geluiden die van een andere planeet lijken te komen. Maar het eigen geluid van Caesar blijft over de gehele plaat heen gelden, niet in de laatste plaats door de ijzersterke koortjes. Sem Bakker en Marit de Loos produceren samen een energiek en vooral synchroon geluid waardoor een nummer nóg intenser kan overkomen. En niet alleen door veelvuldig één lettergreep aan te houden zoals op ‘El Cat Race’ en ‘She Likes My Way’ maar ook door een alternatieve tekst te zingen als bij ‘The Lives Of Mary Lane’.
Het moge duidelijk zijn: Caesar is weer helemaal terug. Met het enthousiasme waar het debuut Clean ook bekend om staat. Vandaar dat het ook zo komisch is dat het gitaarloopje waarmee ‘Dark Matter’ begint, bijna gelijk is aan die van ‘Ocean Sounds’ van dit debuut. Als het ware een knipoog naar het verleden. Maar met deze plaat is de band met name helemaal klaar voor de toekomst. “Tomorrow we’ll see what the future will bring us”, zingt Roald van Oosten al in ‘I Know I’ en we hopen met hem mee dat alle verwachtingen zullen uitkomen. Aan de plaat zal het in ieder geval niet liggen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/caesar/caesar/2519/
Meer Caesar op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/caesar
Deel dit artikel: