• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Bob Dylan | Tempest

Opnieuw spreekbuis.
CD, Columbia /Sony

Tekst: Ronald Besemer

Publicatiedatum: 11 september 2012

Over Elvis zong iemand treffend: "it took him a long time to die." Bob Dylan daarentegen moet al geruime tijd aan gene zijde zijn. Zo klinkt hij althans. Zijn laatste studioplaten doen vermoeden dat het moeizaam kermende icoon uit de sixties inderdaad aan gene zijde is en ons vanaf daar bestookt met weinig opbeurende boodschappen in songs die lijken te verhalen over een ver verleden. Totdat het besef doorbreekt dat de oude bard metaforisch spreekt over het hedendaagse heden dat er bepaald niet florissant voor staat.

Zo wordt Dylan tegen wil en dank opnieuw een spreekbuis. Een die preekt over onheil, bedrog, zinloze moorden die mensen plegen, zoals die op vredesduif John Lennon (Roll On John'), en alles wat mensen elkaar aandoen in een-op-eensituaties. Tempest was het laatste stuk van Shakespeare en nu claimt de grootste songschrijver uit de rock-'n-roll deze titel terwijl hij doodleuk afstand neemt van elke verwantschap met de toneelschrijver.

Dylan verdonkeremaant zo de parallellen tussen de ondergang van het schip in Shakespeares toneelstuk en de verwikkelingen rond de personages op dat schip enerzijds en zijn eigen titelsong anderzijds. Deze verhaalt 45 coupletten lang over de ondergang van de Titanic. Tegelijkertijd is het lot van de Titanic een metafoor voor de loop van de geschiedenis van Dylans Amerika en wellicht voor de gehele mensheid.

Al de poëzie die Dylan tussen hemel en aarde op muziek zet, waaiert op Tempest uit in tien lange songs. Hij heeft zijn vaste band strak in het gelid met opnieuw een glansrol voor David Hidalgo van Los Lobos op harmonica, gitaar en viool. Daarnaast heeft Dylan een manier gevonden om zijn versleten stembanden te laten resoneren: door de microfoon diep in zijn strot te hangen. Sinds Steve Earles El Corazon klonk geen stem meer zo intens en intiem.

Vergeleken met het niveau waarop Dylan, levend of dood of iets daartussen, nu al enkele jaren acteert, is alle popmuziek bubblegum. Niet dat daar iets mis mee is. Maar het is heilzaam om van tijd tot tijd het oor te laten hangen naar het oergeluid van de rock-'n-roll van de man die de gehele Amerikaanse folkmuziek heeft doorleefd. Tempest is een levensteken van een doodgewaande en daarnaast, ook dat nog, een geweldige plaat, vermoedelijk een van de beste in het dorre, aardse 2012.

http://www.kindamuzik.net/recensie/bob-dylan/tempest/23201/
Meer Bob Dylan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bob-dylan