Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Jawel, ze zijn er nog steeds: bands die aan de haal gaan met de muzikale doemerfenis van begin jaren tachtig. Met de voorspelbare invloeden uit het erfgoed van Joy Division, Bauhaus of Killing Joke. Autobahn uit Leeds is zo'n band. Op Dissemble neemt het jonge vijftal je in tien voortjakkerende nummers opnieuw mee naar het vervallen postindustriële landschap uit het noorden van Engeland van begin jaren tachtig.
Zanger Craig Johnson laat met een bariton vol weltschmerz zijn zwart-romantische inborst de vrije loop in nerveuze songs met weinig opbeurende titels als 'Beautiful Place to Die', 'Suicide Saturday' of 'Deprivation'. Toch is er nog enigszins licht aan het eind van de tunnel met enkele zwart-humoristische songteksten. En het is niet allemaal gemakzuchtige retro wat Autobahn je voorschotelt. De heldere en massieve productie zorgt ervoor dat de postpunk een modern randje krijgt. Zoals Interpol op de nog altijd prachtige debuutplaat Turn on the Bright Lights eveneens zo goed deed.
De verontrustende sfeer op Dissemble, opgenomen in een vervallen kerk, wordt in eerste instantie opgetekend door de hamerdrums van Liam Hilton en de kronkelende baslijnen van Daniel Sleight. Het tweetal is uitstekend op elkaar ingespeeld met als gevolg inventieve maar bovenal dansbare ritmes. Dansen op een vulkaan welteverstaan. Hieromheen zagen en schuren de twee gitaristen Gavin Cobb and Michael Pede met opgejaagde gitaarlijnen, die regelmatig de punk- en noisekant opzoeken. Het geeft de plaat een onderhuidse meerwaarde, waarmee opgekropte unheimische gevoelens een uitweg vinden in intense songs.
In de nummers - waarvan sommige zonder refrein - gaat het om het neerleggen van desolate sferen. En natuurlijk zit Autobahn dan bij momenten op het randje van aanstellerij, zoals in de schreeuwerige afsluiter 'Deprivation'. Wanneer het vijftal de spanning opbouwt met repetitieve gitaaraanslagen en ingehouden zang en deze niet echt tot een uitbarsting laat komen, is de band op zijn best. Zoals in het opzwepende 'Impressionist', of het gelaagde 'Immaterial Man'. Autobahn heeft een fraaie zwartkijkersplaat zonder oogkleppen gemaakt. Wanneer namen als Metz, Iceage, Viet Cong of Protomartyr je muzikale hart sneller doen kloppen, is Autobahn niet te versmaden.
http://www.kindamuzik.net/recensie/autobahn/dissemble/26260/
Meer Autobahn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/autobahn
Deel dit artikel: