Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er gebeurt niks. Helemaal niks? Bijna dan. Op z'n best. Niet genoeg om wakker te schrikken. Geen wonder dat hij weg-knikkebolt achter zijn laptop. Hoe hard de muur aan geluid ook door de PA jaagt. Geen ontwikkeling. Geen dynamiek. Geen progressie. Geen narratief. Dat is waar het Phill Niblock om gaat. Daar heeft de Amerikaanse componist een jarenlange, glansrijke carrière mee opgebouwd. Zijn microtonale muziek is niet per se minimaal. Integendeel wellicht zelfs: de piepkleinste zwalkingen van tonen rond de grondnoot van de drone zorgen voor boven- en ondertoonstapelingen van jewelste; een solide massaliteit van geluid. Misschien wel als driehonderd bassen.
Rhys Chatham componeert daverende symfonieën voor tientallen elektrisch gitaristen. Dat zou hij ook voor driehonderd bassen kunnen doen. Francisco López schreef een werk voor driehonderd cassettetapes, waarin de ruis in de slag gaat met lage frequenties. Gek genoeg zoekt het trio 300 Basses het niet in de onderste regionen van het klankspectrum. En massaal of massief is hun geluid ook al niet. Hun configuraties van ijle klanken neigen naar muziek voor lange snaren, met een zekere inslag van Pauline Oliveros. Interferenties en microtonaliteiten zijn niet de enige factoren in hun composities. Daarin speelt ook de botsing van verschillende timbres en stemmingen een belangrijke rol.
300 Basses laat een met strijkstok bespeelde cymbaal samenvallen met of botsen tegen een accordeon en niet een-twee-drie thuis te brengen resonante voorwerpen. Het sterkst werkt hun opeenstapeling als meervoudig belichte fotografische film wanneer het ontwikkelproces de gelegenheid krijgt zich langzaam te ontspinnen. Dan openen zich doorkijkjes richting het oneindig sublieme, vibrerend en vol nuances. Waar 300 Basses echter op zoek gaat naar geluidsgebeurtenissen, neemt dramatiek de overhand. Dan gaan de drie te veel 'doen', alsof ze zich plots geen raad weten met de veelheid aan permutaties. Daar valt de bodem weg en dwarrelen de klanken doelloos door de ruimte. Geduld en de kunst van het weglaten om meer te bereiken, blijkt ook hier een schone zaak.
http://www.kindamuzik.net/recensie/300-basses/tria-atoma/26394/
Meer 300 Basses op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/300-basses
Deel dit artikel: