Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Het is goed weer in Utrecht te zijn. Hoe lang is het geleden? Tien jaar? Vijftien?”
Yo La Tengo is al een halfuur bezig als Ira Kaplan voor het eerst het woord richt tot het publiek, dat vanavond met enkele honderdtallen naar Tivoli is afgezakt.
“Er is een boel veranderd. James is naar de kapper geweest en we hebben een nieuwe plaat uit. Het volgende liedje staat daarop.”
En weg zijn ze weer, verder op hun ontdekkingstocht naar hoeveel rek er zit in hun bezwerende, betoverende muziek, die zwaar leunt op de erfenis van de Velvet Underground.
Kaplan neemt ook rustig de tijd wanneer hij eenmaal aan een dissonante gitaarsolo begonnen is. Hij is dan net een aap met een gitaar. De T-shirts die in de foyer te koop zijn, laten eenzelfde beeld zien: Yo La Tengo als de band die met zijn rug naar het publiek staat. Wat overigens niet wil zeggen dat het drietal niets geeft. Met een optreden van ruim anderhalf uur wordt het jarenlange wachten van de Utrechtse aanhang van deze indierockers rijkelijk beloond.
Het concert begint rustig met dubbele percussie van Georgia en James (hun platen vermelden geen achternamen) en warme orgelklanken van Kaplan. Het nummer daarna speelt James slaggitaar en rijgt hij een veelheid aan gitaarakkoorden aan elkaar tot iets superpoppy. Dan zijn we thuis. Kaplan hangt zijn Fender Telecaster om zijn nek en laat zich in een nummer dat zeker tien minuten duurt helemaal gaan.
Net als op het rijk georkestreerde, veelkleurige laatste album I Am Not Afraid of You and I Will Beat Your Ass toont Yo La Tengo vanavond in triobezetting zijn veelzijdigheid. Het is de afwisseling in het repertoire, alsook de constante bezettingswisselingen die het optreden zo verrassend maken. Ze kunnen ook alledrie zingen en dan duurt het even voordat je je kruit verschoten hebt. Van relaxte lounge gaat het naar psychedelische drones, van pop naar gitaarexercities van witheet metaal.
Hits heeft Yo La Tengo niet, herkenningsapplaus is hen vreemd, maar na afloop van elk nummer is het publiek dankbaar. Tijdens de zachtere nummers wordt er echter wel een hoop afgeouwehoerd. De band zet onverstoorbaar door en geeft zelfs twee toegiften, waarbij ook drummer Georgia even een gitaar mag omhangen. Het is pas op dat moment dat niet alles goud blijkt wat er blinkt. Voor de rest kunnen we er weer een jaartje of tien tegen.
http://www.kindamuzik.net/live/yo-la-tengo/yo-la-tengo/14435/
Meer Yo La Tengo op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/yo-la-tengo
Deel dit artikel: