Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Zo populair als ten tijde van Iron Maiden of Judas Priest zal het genre nooit meer worden, maar heavy metal maakt toch een kleine opleving mee. Alpha Tiger blijkt echter niet over de topklasse van metalrevivalbands als Grand Magus, Cauldron of Enforcer te beschikken. Als na een abominabel geluid in de eerste paar songs hoorbaar wordt hoe Alpha Tiger klinkt, dan blijkt het een minder getalenteerde - en vooral ook meer Duitse - versie van laatstgenoemde band te zijn. Het plaatje klopt dankzij de geelzwarte spandexbroeken, de gitaren en het hele arsenaal aan foute poses helemaal, maar de nummers hebben het gewoon net niet. Dat lijkt Alpha Tiger ook te beseffen, want de afsluiter van de set is een cover: Queensrÿches 'Queen of the Reich'.
Maakt niet uit, want dan is er altijd de headliner nog. De recente geschiedenis - Kiss, Alice Cooper, Y&T - leert dat concerten van grote Amerikaanse hardrockbands uit de jaren zeventig en tachtig altijd geweldig zijn. W.A.S.P. blijkt daar geen uitzondering op tijdens de tour ter viering van het dertigjarig bestaan.
Frontman en enige constante factor Blackie Lawless heeft een zeer goede band meegenomen naar 013, met van die typisch Amerikaanse cock-rockprofessionals, die als ze niet op hun instrument aan het oefenen zijn, in de sportschool hangen of nog maar eens een fles glansshampoo over hun haar verdelen. Ze spelen geweldig en staan geen moment stil. De gitarist heeft ook nog een gitaar waarop rode ledlampjes gaan branden op de plekken waar hij hem bespeelt. Maar het gaat bij W.A.S.P. toch vooral om Lawless, een zanger die een enorme intensiteit in zijn vocalen weet te leggen en die ook schaamteloos gebruikt voor zeer dramatische refreinen.
Opvallend is dat de absolute meezinghits uit de vroege discografie, zoals 'L.O.V.E. Machine' en 'Wild Child', al heel vroeg in de set gespeeld worden. De uitvoering is prima, maar Lawless legt toch liever het zwaartepunt op het latere The Crimson Idol, een conceptalbum met een veel hoger artistiek ambitieniveau. De born again christian Lawless ziet zelf waarschijnlijk niet in dat toespraken van Martin Luther King combineren met geprojecteerde beelden van Hitler en Stalin tijdens een nummer nog veel meer van slechte smaak getuigt dan hitsige shockrock. Het maakt ook niet uit, want ook het The Crimson Idol-gedeelte van de set is ondanks de thematische lompheid geweldig. Powerballad 'The Idol' is zelfs het hoogtepunt van het concert.
Dit soort hardrock is uiteindelijk als de Efteling: met een koele analyserende blik kan het smaaktechnisch gezien absoluut niet. Als Lawless echter in de 'The Idol' vanuit zijn in witte met franje versierde laarzen gehulde tenen uithaalt ("Where's the love to shelter me / Give me love, love, love / Come set me free"), terwijl de gitarist er ook nog eens een jankende blueslick achteraan gooit, vallen dit soort bedenkingen meteen weg: net als op het moment dat de achtbaan door een dubbele looping gaat. Het concert van W.A.S.P. is een erg hoge achtbaan met talloze loopings en kurkentrekkers.
http://www.kindamuzik.net/live/w-a-s-p/w-a-s-p-alpha-tiger/23374/
Meer W.A.S.P. op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/w-a-s-p
Deel dit artikel: