Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Seth Sutton begint in 2008 als snotaap van achttien jaar met het maken van lofigaragepunk, voornamelijk voor zichzelf. Hij noemt het project Useless Eaters, een verwijzing naar een nogal enge en onder andere door de nazi's gebruikte theorie die, om overbevolking te voorkomen, stelt dat superieure menselijke rassen de inferieure rassen ('nutteloze eters') moeten elimineren. In zijn woonplaats Memphis wordt hij protegé van de helaas veel te jong overleden garagemuzikant Jay Reatard, die hem meeneemt op tournee en van wie hij leert om snel en veel muziek uit te brengen.
Sutton verhuist vervolgens naar de San Francisco Bay Area waar hij, zoals velen voor en met hem, gaat samenwerken met een andere garageheld: Ty Segall. Useless Eaters is anno 2015 een echte band geworden, met vijf platen en talloze singles en ep's op zijn naam. Op de laatste twee platen verschuift het geluid geleidelijk van snotterige garagepunk richting postpunk, wat vorig jaar resulteerde in de beste plaat van Useless Eaters tot nu toe: Bleeding Moon, een broeierig album vol zaagtandriffs en staccato zang die aan Devo en Wire herinnert.
Het brengt de band naar een matig gevuld Vera, maar die lage opkomst weerhoudt het jonge vijftal er niet van om meteen volle bak loos te gaan met een aantal vuige punksongs uit de beginperiode van de formatie. Sutton spuugt zijn teksten, die voornamelijk over mensen en gedachten gaan, agressief en zeer energiek de microfoon in. Ondertussen is hij zowel aangever als afmaker van de gortdroge gitaargeluiden die de tweede gitarist de zaal in stompt. En wanneer bij Sutton een gitaarsnaar knapt, dan trekt hij deze met kracht van zijn gitaar af en speelt gewoon verder zonder deze te vervangen.
Het geluid is hard en zuiver afgesteld zodat de freakerige drones van de keyboardspeler het vervreemdende grotestadsgevoel van de meer postpunkgerichte songs nog wat extra aandikken. Samen met de massieve lijnen van de twee gitaristen ontstaat op die manier een dreinend en onontkoombaar geluid waarop menig bezoeker van Vera in beweging komt en dat doet denken aan Ivy Green en Ikara Colt. De drummer onderscheidt zich daarnaast met vindingrijke roffels die door de bassist met elastieken lijnen worden beantwoord.
De nummers van Bleeding Moon spelen ze een versnelling hoger dan op plaat, met als gevolg extra vuige uitvoeringen van scherpe songs als 'Out in the Night' maar vooral van 'Hidden Fees', dat uitgroeit tot snijdend en lichtpsychedelisch hoogtepunt van het optreden. In korte tijd jassen ze veel songs erdoorheen, zodat het lijkt alsof het concert veel langer duurt. In werkelijkheid halen ze nog niet eens drie kwartier, inclusief toegiften. Op die manier voorkomen ze wel dat de aandacht verslapt, en het is lang zat om indruk te maken.
http://www.kindamuzik.net/live/useless-eaters/useless-eaters/26221/
Meer Useless Eaters op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/useless-eaters
Deel dit artikel: