Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het summum van smakeloosheid, dat was Creed voor veel liefhebbers van alternatieve rock zo rond de eeuwwisseling; totdat even daarna Nickelback naar de macht greep, natuurlijk. Wie er echter in slaagde om verder te luisteren dan de hemeltergende klaagzang van jesus freak Scott Stapp – een hele opgave, eerlijk is eerlijk – kon horen dat hier ook een gitarist bezig was die wel degelijk wat in zijn mars had. Mark Tremonti gebruikte overduidelijk de grungesound van Alice in Chains en Soundgarden als basis maar stak daarbij zijn voorliefde voor extreme metal niet onder stoelen of banken. Zijn sterk door James Hetfield (Metallica) en Tom G. Warrior (Celtic Frost) beïnvloede speelstijl is tegelijk dissonant en melodisch, duister en toegankelijk, veelzijdig en herkenbaar, doorspekt met toverachtige riffs maar altijd liedjesgericht.
Na de twijfelachtige erfenis van Creed het afgelopen decennium al resoluut te hebben afgeschud met het eveneens zeer succesvolle Alter Bridge, dat door zanger Myles Kennedy wat meer richting rootsy jarenzeventighardrock gaat, laat Tremonti met zijn gelijknamige soloproject sinds kort ook eindelijk echt zijn metalhart spreken. Eerder deze maand verscheen het tweede album Cauterize, en waar hij drie jaar geleden ten tijde van debuutplaat All I Was nog in de kleine zaal van de Melkweg stond, wacht hem en zijn trio begeleiders vanavond een zeer goedgevulde Max. Het publiek is daarbij ook nog eens opvallend jong, wat voor veertiger Tremonti toch ook wel extra bemoedigend moet zijn.
Een klein steuntje in de rug kan hij op het podium immers nog steeds wel gebruiken. Mark Tremonti is nu eenmaal geen geboren charismatische frontman, maar een wat verlegen, nerderige workaholic, die bij voorkeur nog steeds zijn karakteristieke sidemanhouding aanneemt: voet op de monitor, blik op de gitaar en double time headbangend. Toch gaat de presentatie, waaraan duidelijk de nodige aandacht is besteed, hem een stuk beter af dan bij het vorige optreden in Amsterdam, al lukt het meezingmomentje tijdens 'Decay' dan nog niet helemaal.
Het grootste wapen om het publiek in beweging te krijgen is vanavond sowieso het volume. Meesterlijk aangevuurd door de met een hilarisch dansende hanenkam getooide drummer Garrett Whitlock, kiest de band vanaf het begin frontaal de aanval, met een door keiharde gitaren gedomineerd geluid. De overdondering is aanvankelijk weldadig, maar al snel blijkt dat er daardoor ook nogal wat nuances ondersneeuwen; niet alleen de finesses in het gitaarwerk, maar vooral de gelaagdheid van de vocalen. Een gemiste kans, want nog afgezien van de mooie hoge tweede stem van gitarist Eric Friedman laatt ook Tremonti zelf op Cauterized horen dat hij een reuzensprong heeft gemaakt als zanger. Vanavond moet hij zich overschreeuwen en klinkt daardoor te hees en eenvormig.
De ijzersterke liedjes, die stuk voor stuk knap balanceren tussen agressie en melodie, blijven desalniettemin fier overeind, en dan worden hoogtepunten als 'Doesn't Matter', gezegend met misschien wel de mooiste riff die Tremonti ooit schreef, en het raak getitelde 'Dark Trip' nog achterwege gelaten. De focus ligt op het uptempo en heavy materiaal en verrassend genoeg ook op het vorige album, terwijl juist nieuwe nummers als 'Cauterize', 'Flying Monkeys', 'Radical Change' en 'Another Heart' zich direct bewijzen als publieksfavorieten. De wild enthousiaste respons – de zaal schakelt gedurende de hele avond moeiteloos over van circle pit naar meezingen met de handjes omhoog – doet Mark Tremonti zichtbaar goed, en hij lijkt ter plekke te beseffen dat zijn verlate carrièreswitch nog wel eens bijzonder veel perspectief zou kunnen hebben. Prettige bijkomstigheid: die alom gevreesde Creedreunië lijkt ook definitief van de baan.
http://www.kindamuzik.net/live/tremonti/tremonti/26057/
Meer Tremonti op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tremonti
Deel dit artikel: