Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Na in zijn eentje twee Dylanesque aandoende liedjes te hebben gespeeld roept frontman Hamilton Leithauser de rest van de band op het podium. "We're The Walkmen", zegt hij na een flinke slok bier en hij laat een stevige boer. Het past niet helemaal bij de stijlvolle muziek van The Walkmen, maar ergens klopt het ook weer wel. Leithauser en band voelen zich prima op hun gemak in Vera.
Met vijf platen, waaronder het vorig jaar verschenen Lisbon dat terecht hoog in de eindlijstjes eindigde, hebben The Walkmen wel wat keuze en de band speelt dan ook een dwarsdoorsnee van zijn catalogus. De uitgeklede rock is sterk beïnvloed door The Velvet Underground, maar de schel afgestelde gitaren, de dwarse insteekjes en de tot de essentie teruggebrachte nummers zijn niet half zo afstandelijk als Lou Reed en de zijnen ooit klonken. The Walkmen klinkt zonder uitzondering sfeervol en warmbloedig.
Het kost de band maar weinig moeite om het publiek voor zich te winnen. Moeiteloos laveren ze tussen hardere rock - met het extatisch aandoende 'Angela Surf City' en het meeslepend gebrachte 'In the New Year' als uitschieters - en heel ingetogen nummers. Tijdens het wonderschoon gespeelde 'While I Shovel the Snow' wordt het steeds stiller, terwijl Leithauser zingt over de winter, er zacht op een gitaar wordt getokkeld en twee triangels voorzichtig meeklingelen.
Met een kraakhelder geluid wordt de kale maar uiterst subtiele rock uitstekend vertaald naar het podium. De kracht van de band ligt ook niet zozeer in de muzikale moeilijkheidsgraad, maar in de uitvoering. Een schelle gitaar, her en der opduikende percussie met blokjes en subtiele accenten op de toetsen laten zien dat The Walkmen heel goed weten hoe ze willen klinken. De als een stuiterbal achter zijn trommels zittende drummer Matt Barrick maakt indruk. Soms heel ingetogen en dan weer woest meppend geeft hij richting aan de muziek, terwijl de andere bandleden nog maar eens van instrument wisselen.
Toch is zanger Hamilton Leithauser - qua uitstraling ergens tussen Bob Dylan en Sid Vicious in - de blikvanger, door de intensiteit die hij in zijn zang weet te leggen. Met afgeknepen stem haalt hij de emotie uit het puntje van zijn tenen. Vaak zingt hij boven zijn macht en met strak gespannen nekspieren. Terwijl hij zich op die manier door een gejaagde uitvoering van het fenomenale 'The Rat' heen schreeuwt, dringt de gedachte zich op dat hij, als hij zo doorgaat, binnen een paar jaar moet vrezen voor zijn stembanden. Je moet er niet aan denken, want The Walkmen laten zien dat ze wonderschone en warmbloedige muziek maken. Dat ze dat nog maar heel lang mogen volhouden.
Foto uit het KindaMuzik archief door Martijn Booij
http://www.kindamuzik.net/live/the-walkmen/the-walkmen-5963/21643/
Meer The Walkmen op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-walkmen
Deel dit artikel: