Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Schotse The Twilight Sad houdt er niet van telkens hetzelfde te doen. De band is tenslotte geen Motörhead. Zo verschoof het zwaartepunt van Sturm und Drang en postrock naar shoegaze en traditionele songstructuren. Het recente No One Can Ever Know is de meest dreinende plaat, met ruimte voor elektronica. Een optreden van het vijftal is een intense fysieke en mentale totaalervaring, zo blijkt.
Voordat de bandleden het podium betreden, is duidelijk welke kant het live opgaat. Een pulserende bastoon op een pijnlijk hoog volume tart de trommelvliezen alvast. Het is de meest geschikte manier om de nerveuze spanning van de zwaarmoedige muziek volledig te ontladen. Zo ontstaat een trance van zinderende shoegaze en noise, kille keyboardtonen en diep emotionele zang, die broekspijpen laat trillen.
Zanger James Graham is in tekstueel opzicht geen feestneus. De zeer persoonlijke schrijfsels bevatten de nodige zielenpijn, het verlies van een dierbare of het in perspectief plaatsen van het verleden. Op het podium brengt hij de songs met gesloten ogen. Hij keert het publiek nog net niet de rug toe en beweegt schokkerig. De microfoonstandaard laat hij geen moment los, alsof het een laatste baken is voor een vrije val in de krochten van de ziel. Een beetje zoals Brian McMahan van Slint.
De intensiteit van die band benadert The Twilight Sad bij momenten. Zoals in het schitterende prijsnummer 'Cold Days from the Birdhouse', dat via a capellazang naar gierend gitaarwerk wordt opgebouwd. Graham zingt het gedragen en beeldend. De drumterreur van Mark Devine houdt je in het nu en voorkomt dat je opgaat in een emotionele draaikolk.
Het werk van de drie platen loopt naadloos in elkaar over, zeker wanneer de band keyboardlijnen aan oudere songs toevoegt. De dreinende ritmes van No One Can Ever Know zorgen voor melancholieke vervoering, wanneer gitaar en keyboard om aandacht vechten, zoals in het industriële maar toegankelijke 'Kill It in the Morning'.
De zang van Graham is niet altijd even goed te onderscheiden in het overrompelende, soms wat wrakkige geluid. Dit wordt gecompenseerd door de minder uitbundige songs, die wel helder klinken. Daarnaast komen de speltechnische beperkingen van gitarist Andy MacFarlane live duidelijk naar boven. Zonder zijn effectpedalen zou de spoeling dun zijn, maar die zijn ook bedoeld om het gemoed van de luisteraar op een inktzwarte manier te bewerken. In die opzet slaagt The Twilight Sad op indrukwekkende wijze.
Foto's: Lisanne Lentink (Ekko)
http://www.kindamuzik.net/live/the-twilight-sad/the-twilight-sad/22785/
Meer The Twilight Sad op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-twilight-sad
Deel dit artikel: