Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het podium van Vera is vrijwel leeg, er staan slechts wat versterkers die tijdens de beide voorprogramma's van vanavond gebruikt zijn. Dan stapt een dunne gestalte met een gitaarkoffer het podium op. Vervolgens worden twee trommels, nog wat versterkers en een drumkruk neergezet. Een tweede gitarist komt aangelopen en plugt zijn instrument in. De drumster heeft plaatsgenomen op de kruk, terwijl de dunne gestalte vraagt of de overige twee klaar zijn. Het vuige en toepasselijke 'Hey, Hey, We're The Gories' wordt ingezet.
Het hele tafereel neemt slecht een paar minuten in beslag. Geen laatste korte soundcheck, geen interessantdoenerij met roadies die denken zelf muzikant te zijn of die tot vervelens toe 'say hey hey, one two' door microfoons brullen die al lang en breed afgesteld zijn. Het zal The Gories allemaal worst wezen, zij gaan gewoon spelen. En als een gitaarsnaar van Dan Kroha tijdens een van de eerste nummers al knapt, dan raakt hij zeker niet in paniek. Hij pakt gewoon zijn reservegitaar, die hij binnen dertig seconden gestemd heeft, om daarna gewoon verder te gaan met waar hij samen met Mick Collins en Peggy O'Neill gebleven was: het spelen van pure en onversneden rock-'n-roll.
Ruim vijfentwintig jaar geleden brachten The Gories de blues in aanraking met soul en garagepunk uit de jaren zestig. Goddank waren ze geen virtuoze muzikanten, met als gevolg dat ze alles terugbrachten tot de essentie: bijna onverschillig doordreinende drumritmes à la The Velvet Underground en twee gitaren die schuren en schaven, maar vooral primitief doorjakkeren. Gekoppeld aan vocalen die kunnen gieren, vol soul zitten en altijd kloten hebben, levert dit alles intense en ongemeen rauwe muziek op die bands als The White Stripes overduidelijk zou inspireren.
Sinds het Verapubliek in 1992 het concert van The Gories tot beste van dat jaar koos, is de band uitgegroeid tot huisfavoriet. Ruim vijf jaar na het eerste reünieoptreden keert de band terug om de soms grijzende garagerockers van weleer wederom tot een heuse moshpit te bewegen. Sommigen hebben hun kinderen meegenomen en ook jongeren kunnen de smerige klanken van het drietal uit Detroit niet weerstaan: meeknikken is ook hun deel. En ook al staat het geluid niet oorverdovend hard en haalt Mick Collins niet elke hoge zangnoot meer, aan de muzikale oerkracht van The Gories valt niet te tornen. Toen niet, nu niet en ook in de toekomst niet.
http://www.kindamuzik.net/live/the-gories/the-gories/25968/
Meer The Gories op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-gories
Deel dit artikel: