Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie binnen de electrorock kitsch, camp en seks wil, komt uit bij Vive la Fête. Wie Springsteen én glam erin zoekt, vindt zijn heil bij The Killers. Liever vetkuif en leren jasje: tadaa, The Bravery.
The Faint heeft ook een niche uitgekerfd in het linoleum van de electrorockplaquette. Denk: Human League jarentachtigklanken. Of als je die niet (meer) kent: de naar het heden gesleurde variant erop van Les Rythmes Digitales of Ladytron. Met die laatstgenoemde band kom je uit bij een ander aspect dat The Faint vaardig heeft opgenomen in zijn idioom: seks in duisternis. Want de beat mag dan heerlijk ploffen en de vintage-synth is nooit van de lucht; al kun je niet om de opgepompte New Orderbaslijnen heen: The Faint ronkt op een bijna gothic-industriële en ontzéttend sexy manier.
Er waren wat mindere platen voor nodig, maar met Fasciinatiion is The Faint min of meer terug bij het doorbraakdebuut. Kil én zwoel in zwart-wit en uitermate dansbaar. Ook een stuk vernuftiger dan zes jaar geleden.
Het schurende electrogeluid met industriële trekjes vindt zijn livevertaling in een ziedend concert met een hoofdrol voor de woest headbangende gitarist (alsof hij linea recta uit een metalband geplukt is) en volvette synthleads. The Faint spettert vanaf de eerste seconde, neemt soms een nummer even gas terug, maar gooit meteen daarna de knuppel weer in het hoenderhok.
Niet dat die tactiek - een opbouw als de betere dj-set, met veel nieuw materiaal bovendien - het publiek weet aan te zetten tot massale beweging. Een stuiterend groepje echte fans in het midden daargelaten, wordt The Faint op zijn laatste tourdag geconfronteerd met een zaal die op voorhand flauwgevallen lijkt.
Ligt dat aan Amsterdam of aan de band? Is The Faint in de electrorock links en rechts ingehaald en zelf stiekem wat te arty en confronterend in hard zwart-wit, met zijn abstracte visuals, met zijn teksten tussen hedonisme, hartzeer en politiek commentaar? Wordt gepassioneerd duister en niet écht voor één gat te vangen minder gewaardeerd dan makkelijk in een hokje te stoppen groot gebaar? Wie zal het zeggen?
Fasciinatiion is een geweldige revancheplaat voor The Faint. Live is de band nog steeds een overrompelende electro-disco-industrialmachine van jewelste. Op de festivals zou de groep zeker voor een nachtelijk feestgedruis gezorgd hebben. Misschien was het wel gewoon nog wat te vroeg op de avond voor een Dance Macabre.
http://www.kindamuzik.net/live/the-faint/the-faint/17409/
Meer The Faint op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-faint
Deel dit artikel: