Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Fightstar heeft nog geen plaat uit, maar komt toch al vrij arrogant over. De bandleden weten precies hoe ze het publiek moeten bespelen. Bovendien mag er onder geen beding gefotografeerd worden. Dat is een instelling die je bij een onbekend voorprogramma niet vaak tegenkomt. Dit alles wordt echter al snel duidelijk als blijkt dat zanger/gitarist Charlie Simpson tot voorkort frontman van de punkpopboyband Busted was. Met Busted scoorde hij een nummer één hit in Engeland en verkocht hij aan meer dan een half miljoen albums aan zwijmelende pubermeisjes. Vandaar dat fotoverbod en die gillende meute bakvisjes natuurlijk.
Maar Busted is niet meer en Fight Star wil puur op de muziek beoordeeld worden. Die is eerlijkheidshalve best aardig. Vrij standaard emorock met frisse wendingen is voorzien van licht schreeuwerige zangpartijen van Simpson, die bovendien gezegend is met het bekende laagje gruis over zijn stemgeluid. De nummers worden vol overgave gespeeld, waardoor bassist Dan zichzelf verwondt en als Wayne Coyne van de Flaming Lips met een bloedend voorhoofd over het podium beweegt. Hier gaan we meer van horen.
De status van Taking Back Sunday is in de Verenigde Staten anders dan in Europa. Hier weten ze de kleine zaal van de Melkweg net vol te krijgen, in hun thuisland staan ze voor dichtgepakte sporthallen. Dat is niet zo vreemd als je weet dat hun laatste album Where You Want To Be binnenkwam op nummer 3 in de Billboard Top 200. In Europa is het dus nog werken geblazen om het publiek te overtuigen. En dat doet de band ook. Tijdens de eerste nummers gaan de mannen fysiek zo tekeer dat de muziek er onder lijdt. Ze zijn buiten adem en het geluid is slecht. Dit gebeurde een half jaar geleden in de Melkweg ook al, en net als toen slaat de vermoeidheid na drie nummers toe en herpakt de band zich.
Veel is er in de tussentijd niet veranderd. De set bestaat uit een afgewogen mix van oud en nieuw werk dat over het algemeen vrij eenvormig klinkt. De emopunkrock dendert op die manier drie kwartier zonder de nodige rustpunten door. Na de afsluiter en publieksfavoriet ‘Cute Without The “E”’ is die adempauze er dan toch. Taking Back Sunday begint de toegift met de aanstekerballade ‘New American Classic’, compleet met akoestische gitaar en –jawel- een barkruk. Een rustpunt is meer dan welkom jongens, maar doe dat dan midden in de set en kom niet met zo’n jankballad. Gelukkig rammen ze daarna de hit ‘A Decade Under Influence’ erin en kan iedereen uit volle borst “To hell with you and all your friends!” mee schreeuwen. Taking Back Sunday is muzikaal niet de meest interessante band in het emogenre, maar het enthousiasme van de band werkt aanstekelijk en zorgt voor een onderhoudend avondje emorock.
http://www.kindamuzik.net/live/taking-back-sunday/taking-back-sunday-fight-star/8574/
Meer Taking Back Sunday op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/taking-back-sunday
Deel dit artikel: