Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het was een "shit gig", zegt Brian Briggs onomwonden. De zanger/gitarist van Stornoway roept in de bovenzaal van Paradiso nog even het eerste optreden van zijn groep in de Amsterdamse poptempel in herinnering. "Bedankt voor het terugkomen", voegt hij eraan toe. De vraag is hoeveel van de aanwezigen de groep eerder dit jaar tijdens London Calling hebben gezien.
Stornoway staat namelijk nog aan het begin van een, naar het zich nu reeds laat aanzien, interessante carrière. De eerste fase daarvan voltrekt zich vooralsnog in het kielzog van het inmiddels doorgebroken Mumford & Sons, met wie de groep uit Oxford te pas en te onpas vergeleken wordt.
Dat die vergelijkingen niet helemaal opgaan blijkt vanavond in de, zeker gelet op de vroege aanvangstijd, opvallend goed gevulde zaal. Alleen al qua hoeveelheid gezichtshaar legt het academisch ogende viertal uit de Engelse universiteitsstad het af tegen hun Londense collega's.
Qua muziek klinkt Stornoway ook wat verfijnder dan Marcus Mumford en de zijnen. Meer pop ook. Manchester-band James lijkt een overduidelijke invloed en Briggs' stemgeluid roept dan ook vergelijkingen op met dat van hun voorman Tim Booth.
In een enkel nummer bijgestaan door een violiste die vanavond voor het eerst meespeelt, voert de groep vooral materiaal van haar debuutalbum Beachcomber's Windowsill uit. Tussen de bedrijven door betoont Briggs zich een exponent van onderkoelde Engelse humor. Zo meldt hij dat Stornoway waarschijnlijk de eerste buitenlandse band is die in Amsterdam niet in de coffeeshop belandde. Na hun London Calling-optreden bleek alles namelijk al dicht te zijn. En zo behielpen de bandleden zich maar met vla."Dubbelvla", weet bassist Ollie Steadman zich nog te herinneren.
Dergelijke ontboezemingen leiden gelukkig niet af van die dingen die het optreden echt memorabel maken: fraai gezongen en voortreffelijk gespeelde folky popsongs, voorzien van een kop en een staart, en bovenal door en door Brits.
Na een uur en de uitsmijter 'Zorbing', die al bij de aankondiging op instemmend gejoel uit de zaal kan rekenen, komt de band terug voor een toegift. Zonder microfoons en met gitaar en banjo unplugged nemen de vier met hun eigentijdse protestlied 'We Are the Battery Human' op sublieme wijze, en ditmaal voor een aandachtig gehoor, revanche voor dat vermaledijde optreden tijdens London Calling.
Foto door Berto Garcia (cc) genomen@ Camden Crawl 2010.
http://www.kindamuzik.net/live/stornoway/stornoway/20657/
Meer Stornoway op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/stornoway
Deel dit artikel: