Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Steven Wilson heeft de touwtjes graag in handen. De show ter gelegenheid van zijn nieuwe soloproject is dan ook tot in de puntjes verzorgd. Het podium is voorzien van tapijt, want Wilson speelt altijd op blote voeten. Vooraan staat een antiek bureautje met een laptop. Over de achterkant van de laptop is discreet een zwart doekje gehangen, zodat het oplichtende logo niet storend is. Terwijl de uitverkochte Melkweg volstroomt, wordt de zaal gevuld met symfonische en progressieve rockklassiekers. Zelfs Vangelis' soundtrack voor Bladerunner komt voorbij.
Het is duidelijk wie de afgelopen anderhalf jaar de muze van Steven Wilson was. Zijn nieuwe plaat, The Raven Who Would Not Sing and Other Stories, is een klassiek progrockalbum geproduceerd door levende legende Alan Parsons. Elk nummer vertelt een spookverhaal. Parsons heeft eerder zo'n project gedaan: Wie herinnert zich nog Tales of Mystery and Imagination, met nummers gebaseerd op verhalen van Edgar Alan Poe? Het publiek vast en zeker. De band die Wilson heeft meegebracht, oogt vervaarlijk en klinkt ook zo. Met name bassist Nick Beggs - oud-lid van Kajagoogoo - speelt diep, hard en strak en gitarist Guthrie Govan (Asia) zorgt voor virtuoze riffs die het materiaal van The Raven eindeloos uitspinnen. Theo Travis verzorgt verscheidene blaasinstrumenten en speelt leentjebuur bij Jethro Tull en Van Der Graaf Generator.
Wilson neemt de tijd voor zijn werk. Hij loopt rustig over het enorme podium, alsof hij woordeloos met zijn collega's overlegt of hun werk bewondert. De nummers zijn misschien morbide en de zanger steekt zijn fascinatie voor psychopaten niet onder stoelen of banken, maar zwaarmoedig wordt de avond nergens. Het is een fascinerend spookhuis. Vertelkunst en veelzijdige composities vullen elkaar soepel aan. In alles is de hand van de meester zichtbaar: de projecties met video's van filmwaardige kwaliteit, een bijna klassiek intermezzo op de piano en dan de perfecte timing.
"We hebben geen hits", grapt Wilson met droog Brits accent als hij terug komt voor de toegift, "Dus wat speel je dan als encore?" De fans weten het wel, want onmiddellijk krijgt hij verzoeknummers naar zijn hoofd geslingerd. Daar doet Wilson echter niet aan, want hij heeft zijn show allang gepland en daar zal hij ook niet snel van afwijken. Als hem iets te verwijten valt, dan is het een gebrek aan spontaniteit. Oud materiaal is een volstrekt logische keuze en 'Radioactive Toy' is een dijk van een track, maar net niet gedurfd genoeg. Gelukkig is 'Ljudet Innan' dat wel. Zo wordt het publiek toch nog maar eens herinnerd aan de veelzijdigheid van Wilsons werk.
http://www.kindamuzik.net/live/steven-wilson/steven-wilson/23807/
Meer Steven Wilson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/steven-wilson
Deel dit artikel: