Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De in Brooklyn wonende singer-songwriter Sharon Van Etten gaat het de laatste jaren voor de wind. Op muzikaal gebied dan, want als je haar teksten mag geloven heeft ze al het nodige hartenleed achter de rug. Gelukkig beschikt Van Etten over de gave haar smarten om te vormen tot prachtige persoonlijke indienummers, iets waarmee ze de aandacht heeft getrokken van zowel publiek als andere muzikanten. De afgelopen jaren toerde ze met grote artiesten als Nick Cave and the Bad Seeds en The National, en Aaron Dessner van die laatste band produceerde haar voorlaatste album Tramp. Op het afgelopen week uitgekomen Are We There verruilt Van Etten de gitaar voor de piano, al moet ze tijdens het optreden vanavond in Bitterzoet na enkele foutjes toegeven dat ze nog lerende is.
Of liggen die foutjes toch meer aan het feit dat Van Etten al wat slokjes whisky op heeft? Tussen de nummers door grijpt ze steevast naar haar glaasje, wellicht om de wrange emoties die bij het zingen over liefdesverdriet opspelen de kop in te drukken. Zoals men van haar gewend is brengt ze haar persoonlijke kwellingen op intieme manier met akoestische gitaar en warme en gloedvolle stem, met dit keer vooral muziek van haar jongste album. Het publiek is er even stil van, zo blijkt als zelfs niemand hardop begint te praten wanneer Van Etten en haar band lange stiltes laten vallen tussen de nummers. Op "How are you Amsterdam?" krijgt van Etten van het in slaap gesuste publiek geen reactie, pas na herhaling van de vraag krijgt ze een daverend applaus. Zo serieus en geconcentreerd als de zangeres haar droefenis bezingt, zo vrolijk en luchtig praat ze – tegen het einde licht aangeschoten, getuige de vage grapjes en giecheltjes – op het publiek in.
De achtergrondband is als een warm bad, met de bijzonder organisch en rond klinkende bas van Brad Cook van Megafaun en fraai toetsenspel van Heather Woods Broderick van Efterklang, die ook de achtergrondvocalen voor haar rekening neemt. De drums van Darren Jessee zorgen ervoor dat het al vroeg in de set voorbijkomende 'Taking Chances' een stuk voller klinkt dan op plaat, waar Van Etten het moet doen met een drumcomputer. Het enige smetje is dat de zangeres ervoor heeft gekozen vrijwel alleen haar laatste plaat te spelen, waar het spelen van wat meer nummers van Tramp wellicht wat meer balans in het optreden had gebracht. Hoe mooi en meeslepend Van Ettens muziek ook is, het is lastig continu de aandacht erbij te houden als alles in dezelfde lage versnelling gespeeld wordt. Het gedreven 'Serpents' zorgt voor enige opschudding, en wordt meteen weer gevolgd door enkele ingetogen zielenroerselen. Geeft niets, want Bitterzoet doezelt vredig en tevreden weg bij het innemende stemgeluid van Van Etten.
http://www.kindamuzik.net/live/sharon-van-etten/sharon-van-etten/25063/
Meer Sharon Van Etten op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sharon-van-etten
Deel dit artikel: