Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Je hoeft geen voorkennis van Scott Kelly te hebben om in het mager gevulde 013 te zien dat het geen gewone folkartiest betreft. De hoge concentratie baarden, tatoeages en zwarte shirts geeft al aan dat de meeste toeschouwers vooral zijn gekomen omdat hij frontman is van de invloedrijke metalband Neurosis. Met die groep heeft hij immers een behoorlijke reputatie opgebouwd. Ook solo zal hij niet teleurstellen.
Eerst is het echter tijd voor Syndrome [foto onder], de gitarist van de Belgische sludgemetalgroep AmenRa. Hij begeleidt zichzelf met alleen een elektrische gitaar, maar bouwt zijn composities laag voor laag op door zichzelf op te nemen en de ontstane loop te laten herhalen. Het resultaat is, mede dankzij de mysterieuze zwart-witbeelden op de achtergrond, erg sfeervol. Zeker als hij langzaamaan de spanning opbouwt - recht evenredig met het volume, overigens - staat het publiek geboeid te luisteren naar de luide drones die inmiddels zijn ontstaan.
Het halfuurtje pauze dat volgt wordt abrupt beëindigd als de imposante Scott Kelly [bovenste foto en foto rechts] zonder waarschuwing zijn eerste nummer inzet en alle gesprekken direct laat stilvallen. Het recept van de avond is meteen duidelijk: slechts een zware, doorleefde stem en traag akoestische gitaarspel vullen de ruimte. Elk omgevingsgeluidje kan worden opgepikt door deze sobere muzikale aankleding. Zo ook elk klikje, afkomstig van de fotografen - de enige mensen die het podium dichter dan een paar meter durven te benaderen. "You need to stop taking pictures, man ", deelt de artiest dan ook licht geïrriteerd mee.
Hierna kan hij ongestoord verder met het ten gehore brengen van zijn loodzware, klaaglijke liederen. Mede door een openhartig relaas over zijn leven en dierbaren, de oprechte en haast aandoenlijke dankbetuigingen, het kleine zaaltje en de kale aankleding levert dit een intiem sfeertje op. Toch valt met elk nummer dat Kelly inzet meer op hoezeer alles op elkaar lijkt. Het ligt dan ook grotendeels aan zijn charismatische stemgeluid dat het gros van het publiek tot het einde toe roerloos blijft luisteren. Als het optreden na een uur eindigt met een cover van Townes van Zandt, een artiest die Kelly als grote inspiratiebron ziet, heb je je portie echter wel gehad; meer dan dit zou te veel van het goede zijn. Niettemin kunnen de bezoekers terugkijken op een fijne en sfeervolle avond, op een manier die de meesten - gezien hun vermoedelijke muzikale voorkeuren - waarschijnlijk niet al te vaak meer zullen meemaken.
http://www.kindamuzik.net/live/scott-kelly/scott-kelly-syndrome/23541/
Meer Scott Kelly op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/scott-kelly
Deel dit artikel: