Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Rewire kent elke editie een paar sterke facetten in zijn programmering. Twee voorbeelden zijn het brede muzikale spectrum en de locaties. Betreffende het eerste heeft Rewire dit jaar ook een vijftal eigen projecten aangestuurd, zoals de samenwerking van James Holden met Maalem Houssam Guinia en een drietal producers (Black Swan, Pete Swanson en Vessel) die eerder alle drie solo optraden op het festival. Het tweede facet doet al snel denken aan de mooie optredens in kerken van onder anderen Julianna Barwick, Lucrecia Dalt en Julia Holter.
Het is dan ook geen verrassing dat dit jaar opent in de Grote Kerk met de film Under the Skin van Mica Levi. Het Stargaze-orkest verzorgt vanavond een live-uitvoering van de soundtrack. Wat volgt is drie kwartier spanning en venijn waar een tandarts nog wat van kan leren. De spanningsboog op zowel beeld- als geluidsniveau wordt meerdere keren goed opgebouwd, waardoor je als bezoeker geheel opgenomen wordt in de vreemde wereld waar Under the Skin zich afspeelt. Dit laat ook meteen zien hoe goed de combinatie van film en geluid is.
Daarna op naar de Lutherse Kerk voor Kaitlyn Aurelia Smith [bovenste foto]. De Amerikaanse heeft die dag haar nieuwe album EARS uitgebracht. Vanavond heeft ze een korte set, maar ze weet in dat half uur het publiek te betoveren. De sporadische zang doet vaag denken aan een track van The Knife, als Karin Dreijer Anderson in een microfoon zucht bijvoorbeeld. Maar bovenal is de muziek een droom. De sterke ambient omgeven door lichtprojecties zorgt ervoor dat de tijd voorbijvliegt.
Smith wordt gevolgd door Kara-Lis Coverdale. Rewire heeft haar gevraagd een stuk speciaal voor het orgel in de Lutherse Kerk te arrangeren. Het is duidelijk dat Coverdale daarin is geslaagd: het resultaat mag er zijn. Het elektroakoestische werk neigt soms naar drone, maar de muzikante reset keer op keer, zodat de muzikale hypnose voortduurt. De patronen op de muur zijn niet te ontcijferen en de trance houdt pas op als het Paard is bereikt.
In het Paard van Troje wordt de bezoeker keer op keer getrakteerd op een contrast, bijvoorbeeld: de grote zaal is energiek, de kleine zaal is rustig. Deze avond is de tegenstelling licht en donker. De grote zaal heeft een keur aan aangename instrumentalisten, waaronder de samenwerking tussen James Holden en Maalem Houssam Guinia. De kleine zaal daarentegen is een duister hol, dat al snel zijn intenties te kennen geeft: bassgeweld. Deze subwooferzone wordt geopend met 'Timbres Durées', een compositie van Pierre Henry, en gespeeld door Olivier Messiaen. Het idee hierachter is dat Rewire zijn bezoekers uit wil dagen tot het ontdekken van het muzikale spectrum.
Daarna is het de beurt aan Ash Koosha [foto hierboven]. De Iraniër draait nieuw werk van I AKA I, zoals 'Ote' en 'Biutiful', en vervlecht dat met een aaneenschakeling van beats en beelden. Het is de drijfveer tot beweging terwijl achter Koosha wat trippy beelden worden getoond. Veel hoofden knikken mee en er wordt meegedeind op zijn muziek.
Jlin [foto hierboven] neemt het stokje over van Koosha en poogt een monster te creëren met haar muziek. Als een moderne Frankenstein bouwt ze het wezen van verschillende clubgenres: bass, juke, garage. Het komt allemaal voorbij en vormt zich als een beest wiens hart klopt op het ritme van de bass. Het slokt zijn publiek op en als dank houdt zij het beest in beweging door te blijven dansen.
Ondertussen laten James Holden en Maalem Houssam Guinia [foto hieronder] op zich wachten, maar de rij die zich voor de grote zaal meldt, spreekt van hoge verwachtingen. Als de deuren dan eindelijk opengaan, vult de zaal zich snel. En terecht, want deze samenwerking loopt uit op een feestje. Terwijl Holden in de hoek de compositie in de gaten houdt, gaan zijn kompanen aan de haal met zowel de muziek als het publiek. De vijf mannen dansen, zingen en spelen er lustig op los.
In de kleine zaal heeft Mykki Blanco [foto hieronder] de macht gegrepen. Drie kwartier met de transgender rapper is als een orkaan. Blanco begint in jas en eindigt met enkel een gouden zwembroek op de tafel van zijn dj. In die tijd zijn zijn kleding en pruik afgevlogen. Zoals het een rapper betaamt, komt hij over als een echte straatvechter. Een hoogtepunt is niet gemakkelijk te kiezen: de a-capellarap over homorechten? De rauwe versie van 'Wavvy' te midden van zijn publiek? Feit is wel dat als de set klaar is, de artiest zijn stem kwijt is, maar hij nog niet uitgeraasd is.
Dan komt Total Freedom tevoorschijn. Na de eerdere ontberingen, lijkt Ashland Mines ervoor gekozen te hebben om de zaal met mondkap te betreden. Het heeft iets macabers, maar na de trippy set van Koosha, het bommentapijt van Jlin en de hyperset van Blanco, is het wel te begrijpen. Voor enige steun hoef je niet bij Mines aan te kloppen, want hij opent de set met een rits beats als een machinegeweer. Daarna doet de producer wat hij als geen ander kan: populaire nummers door de mangel halen. Zo wordt er gedanst op wrede bewerkingen van Rihanna's 'Where Have You Been' en 'Bitch Better Have My Money', Lil Jons 'Get Low' en wat obscuurdere bailefunktracks. Het resultaat is een menigte die zich in het zweet danst en richting het einde op zoek gaat naar een koele versnapering.
Foto's door Rene Passet (CC BY-NC-ND 2.0)
http://www.kindamuzik.net/live/rewire/rewire-2016-dag-1/26637/
Meer Rewire Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rewire
Deel dit artikel: