Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een zonovergoten zaterdagmiddag. In de Eindhovense binnenstad zitten de terrassen vol. Muziekliefhebbers maken zich intussen op voor de 2010-editie van het Naked Song Festival. Ontstaan uit een initiatief van Ad van Meurs (The Watchman, NO Blues) in een kroeg in het nabijgelegen Gemert, is het muziekevenement uitgegroeid tot een vaste waarde in de programmering van Muziekcentrum Frits Philips in het hart van de lichtstad.
Met gepaste trots laat de organisatie weten dat het festival helemaal uitverkocht is. Dat betekent gelukkig niet dat de zalen en de gangen uitpuilen van de mensen, want aan het aantal bezoekers is een limiet gesteld. Bovendien zijn de optredens uitgesmeerd over vijf podia in het ruim bemeten gebouw.
Opener in de Rabobank Zaal is Iain Matthews [foto boven]. De tegenwoordig in Nederland woonachtige Engelse singer-songwriter, ooit lid van folklegende Fairport Convention, heeft zijn muzikale loopbaan recentelijk een nieuwe impuls gegeven door samen te werken met het jazzensemble The Searing Quartet. Daar treedt hij ook vanmiddag mee op. Het uitgevoerde materiaal, voorzien van helder gezongen en veelal autobiografisch getinte teksten, overtuigt, niet in het minst dankzij het ingetogen spel van Matthews' Nederlandse begeleiders. Jammer is wel dat het vijftal zo vroeg staat geprogrammeerd, want hun muziek leent zich bij uitstek voor een wat later tijdstip. (PB)
"They should have put me in a bigger room", reageert Caroline Herring opgewekt attent als de Lage Landen Foyer volstroomt met publiek van het uitgelopen concert van Iain Matthews. Net als veel van haar landgenoten die vandaag optreden, omlijst Herring haar nummers graag met uitvoerige verhalen, maar zo'n korte kwinkslag werkt des te aandoenlijker. Herring brengt hoofdzakelijk country met een onvervalst Texaans accent. Haar mooie, warme stem bezit een bijzondere trilling die na een tijdje echter flink op je zenuwen kan gaan werken. Dat ze daarnaast in de hoogte geen sterke zangeres blijkt te zijn, is jammer. Herrings muziek lijkt toch vooral bestemd voor de liefhebber. (WdB)
Ook C.W. Stoneking [foto onder] mag graag verhalen vertellen, maar zijn rasperige stem en Australische tongval maken dat je wel goed moet opletten, wil je zijn toelichtingen tot in de finesses volgen. Geheel gestoken in het wit met vlinderdasje én pommade in het haar, brengt de zoon van Amerikaanse ouders uit Melbourne een hommage aan lang vervlogen tijden. Met zijn zang en spel op onder meer een metalen resonatorgitaar weet hij zo ongeveer de helden uit de vooroorlogse Mississippideltablues te evenaren. En met The Primitive Horn Orchestra, zijn begeleiders op drums, tuba, trombone en cornet, neemt hij de toehoorders mee naar het New Orleans van een nog jonge Louis Armstrong. Zo ontpopt rasentertainer Stoneking zich tot dé revelatie van dit festival. Mocht hij echter ook een gooi willen doen naar een wat groter publiek, dan zal de Australiër zijn show toch een beetje moeten bijschaven door bijvoorbeeld wat te doen aan zijn nogal gewoontjes ogende begeleiders. (PB)
Scott Matthews is geen man van uiterlijk vertoon. Overgevlogen voor een exclusief optreden op Naked Song, weet de in jeans en shirt gestoken Brit zich in de Amvest Foyer omringd door een schare toegewijde luisteraars. Die komen aardig aan hun trekken, want met zijn folky zang en dito gitaarspel laat Matthews beslist geen onplezierige indruk achter. Maar wat ook blijft hangen zijn de al vaker gemaakte vergelijkingen met het werk van Jeff Buckley. Die maken het optreden van de sympathieke singer-songwriter uit Wolverhampton tot een twijfelgeval. (PB)
Blaudzun lijkt het concept van Naked Song Festival met voeten te treden door met een complete begeleidingsband, inclusief twee strijkers, op het podium van de Eindhoven Airport Zaal te arriveren. Extra frappant is het dan ook dat in deze festivalsetting de nummers die het kaalst worden gespeeld ('Streetcorner Shouter', 'Wolf's behind the Glass'), het meest intens overkomen. De strijkers voegen sowieso weinig toe, al is het alleen al omdat ze de helft van de tijd niet of nauwelijks hoorbaar zijn in de geluidsmix. Blaudzun blijft prachtig, maar voor dit festival had een andere opzet veel beter volstaan. (WdB)
Haar moeder vindt de naam niks, vertelt Janne Schra op het podium van de Lage Landen Foyer, maar haar nieuwe project Schradinova is inmiddels een feit. Samen met twee ex-collega's van het eerder dit jaar ontbonden Room Eleven, toetsenist Tony Roe en contrabassist Lucas Dols, geeft ze een voorproefje van wat later dit jaar ongetwijfeld met veel bombarie gelanceerd zal worden: haar solodebuut. Het drietal speelt jazzy repertoire en doet dat adequaat, maar zonder al te veel diepgang. Maar met haar vrolijke, meisjesachtige uitstraling lijkt Schra de aangewezen persoon om jongere generaties voor jazz te interesseren. (PB)
Matt the Electrician heeft qua uiterlijk wel iets van Cat Stevens in moslimuitvoering. Maar bovenal gaat het hier om een verrassend originele singer-songwriter uit Austin, Texas die gezeten op een cajon en begeleid door gitarist Scrappy Judd Newcomb het publiek in de Amvest Foyer fijne liedjes voorschotelt. Liedjes met een verhaal, ambachtelijk gemaakt, zoals te verwachten valt van een handwerksman die ze ook nog zingt met een aangenaam, licht hees stemgeluid. (PB)
Drie kwartier voor de geplande start van het optreden van Joanna Newsom [foto rechts] zitten de eerste liefhebbers al klaar op de toegangstrappen van de Eindhoven Airport Zaal. Newsom is dan ook de grootste publiekstrekker van deze editie van Naked Song Festival. En niet voor niks! De 28-jarige virtuoos bespeelt het publiek net zo vanzelfsprekend als haar reusachtige harp. Dansend doen haar vingers hun werk, terwijl ze met haar ijzingwekkende stem continu kippenvel oproept. De muziek luistert niet makkelijk weg, verre van dat, maar wie zich laat onderdompelen in de fabuleuze composities en de intrigerende vertellingen, komt na een uur gelouterd de zaal uit. (WdB)
De Noorse Ane Brun is de enige in de Eindhoven Airport Zaal die daadwerkelijk muziek brengt die 'puur, rauw en ontdaan van alle overbodigheden' is. Zichzelf afwisselend begeleidend op gitaar en vleugel, weet de struise zangeres in de relatief grote zaal een ongekende intimiteit te creëren die haar nummers extra diepgang geeft. Ze zuigt als het ware de zaal naar zich toe en zorgt zo voor een intensiteit die veel van haar collegazangeressen eerder op de dag in meerdere of mindere mate ontbeerden. De Noorse brengt een gevarieerde set ten gehore en voelt zich zo op haar gemak, dat ze het publiek zelfs besluit te trakteren op een gloednieuw nummer. Voor wie zich niet in het nachtprogramma wenst te storten, blijkt Brun een ideale afsluiter van het festival. Een zoet slaapmutsje waar je fijn van gaat dromen. (WdB)
Misschien wel over de editie van volgend jaar. Want ondanks de niet al te overvloedige catering en de iets te nadrukkelijke aanwezigheid van beveiligingspersoneel lijkt Naked Song een definitieve plek te hebben veroverd tussen de Nederlandse kwaliteitsfestivals.
Foto's door Ronald Rietman.
http://www.kindamuzik.net/live/naked-song-festival/naked-song-festival-2010/20270/
Meer Naked Song Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/naked-song-festival
Deel dit artikel: