Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
U weet het: er zijn er die hun muziek het liefst zo uitgekleed mogelijk hebben, zonder toeters en bellen. Voor die fijnproevers zijn er talloze festivalletjes waar muzikanten met de billen bloot gaan. En dat is natuurlijk niets nieuws.
Al in de verre middeleeuwen sjokten minstrelen langs deftige kasteelheren en schone jonkvrouwen, om zo hun zielenroerselen aan de man te brengen. Tegenwoordig koopt men niet meer aan de deur. Op een doodgewone zaterdag laat men zich heerlijk verwennen door troubadours in een keurige concertzaal van het Muziekgebouw, gelegen in een drukbezocht winkelcentrum in Eindhoven. Sommigen shoppen voor kleding, anderen gaan weer op zoek naar de perfecte song.
Een naakt liedje, hoe klinkt dat eigenlijk? Als de hamburgers nog uit de diepvries worden gehaald, geeft het deels Engelse en deels Nieuw-Zeelandse Tiny Ruins meteen een goede voorzet met breekbare slaapkamermuziek. De lichtjes trillende stem van zangeres Hollie Fullbrook is als een porseleinen vaas op wankele tafel. Als iemand een raam open zou zetten, zweefden de liedjes als pluisjes zo de boze buitenwereld in.
Sommigen voelen zich te groot voor een festival als Naked Song. Waarom bijvoorbeeld een Bertolf gelijk al zijn centjes uitgeeft aan een middelmatige rockband is een groot raadsel. In zijn eentje zou de jonge zanger, die ergens ook een beetje aan Tim Knol doet denken, vast meer indruk maken.
De ingewikkelde verschuivingen in het programmaboekje benadrukken dat Howe Gelb zo goed als onvervangbaar is. Terwijl de voorman van Giant Sand zijn zieke zus opzoekt, weet Emmett Tinley van de vergeten Ierse popgroep The Prayer Boat een serene rust te creëren in de zaal van een bekend merk. Tinley doet eigenlijk al jaren hetzelfde. Hij roept met zijn stem soms associaties op aan Jeff Buckley. De spanningsloze folk sust het publiek in slaap.
De trefzekere combinatie van country en blues die Abigail Washburn brengt, is weinig nieuws. De goedgespeelde songs tussen de Amerikaanse babbels doen het festival wel weer een beetje opleven. Al is zij geen Gillian Welch. De vriendelijke en praatgrage dame uit Illinois zegt het liefst voor altijd in Eindhoven te willen blijven. Met haar beheersing van de Chinese taal vindt ze vast een leuk baantje in het nabijgelegen restaurant.
Countryzanger Jim White [bovenste foto] neemt het zitpubliek nog veel dieper mee het zuiden van Amerika in. Je vraagt je toch af waarom een ex-model en ex-surfer voor een matig betaald baantje als singer-songwriter kiest. Noodgedwongen zit hij met twee Belgische muzikanten in blokjeshemden opgescheept, die ook nog eens een liedje van eigen makelaardij spelen. White is goed op dreef als verhalenverteller met truckerpet.
Met de komst van Agnes Obel [tweede foto] switcht het festival eenvoudig van de drassige oevers van de Mississippi naar het platteland van Denemarken. Achter een grote vleugel en met een celliste aan haar zijde weet de blonde schone een hoog gehalte conservatoriummuziek in te brengen. Hoewel het bij vlagen mooi en lieftallig is, slaat de verveling op den duur toe.
Voordat de feestelijke, maar weinig opzienbarende bluegrass van Hackensaw Boys [foto hierboven] een enkeling op de tafel laat klimmen, is het aan Tindersticks [onderste foto] om de avond tot een echt goed einde te brengen. De Britten zijn altijd wel goed voor een portie mistroostige en zwartgallige popmuziek van een hoog kaliber. Ze lijken nu te kiezen voor het uiterste in hun repertoire, waardoor de set de nodige spanning krijgt. Zo weet men zich vlak na middernacht nog uit de stoeltjes te wrikken voor een staande ovatie.
Foto's uit het KindaMuzik archief door Jelmer de Haas (Jim White), Bart van den Hoogenhoff (Agnes Obel), Martijn Booij (Hackensaw Boys), Berbera van den hoek (Tindersticks)
http://www.kindamuzik.net/live/naked-song-festival/naked-song-2012/23007/
Meer Naked Song Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/naked-song-festival
Deel dit artikel: