http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Arsenal / Mylo / 2 Many DJ's

Lokeraars verteren hun paardenworsten het liefste met enkele dansbare acts, voorzien van rockgitaren.
12 augustus 2005, Lokerse Feesten

Tekst: Ute Egghe

Publicatiedatum: 26 augustus 2005

Dag acht van de Lokerse Feesten was er eentje van hoge verwachtingen en weinig verrassingen. Met Arsenal, Sean Paul en 2 Many DJ’s op de affiche was er duidelijk op een danspubliek gemikt. Opvallend was hoe de eerste drie acts – allen verre van rockformaties - toch een flinke portie rock erin staken met vette gitaarriffs en flinke drumslagen. Ballen bij de beats, zo horen we het graag.

Opener Arsenal ging vlot verder op het élan van de vorige optredens. Wat het geluid betreft, kwam de band in Lokeren beter tot zijn recht dan bijvoorbeeld op Boomtown tijdens de Gentse Feesten. Vooral Leonie kon zo een sterk staaltje van haar zangtalent tonen. Nikolas van Janez Detd kondigde Arsenal aan als een act met Braziliaanse vibes, maar op het nieuwe album Outsides is de exotiek op het podium minder prominent dan voorheen. Een stevige gitaar af en toe was een welgekomen afwisseling voor de aanhoudende zwoele vibes, onderstreept door de heupwiegende Leonie in de gloed van de ondergaande zon. Zanger John Roan stak met zijn enthousiamse het Lokerse publiek in de fik en vormde met zijn naaste zangeres een geolied duo. Gastzanger Aaron Perrino van de Sheila Divine scheurde ‘Buy in Late’ compleet open. Perrino mocht er dan uitzien als een overjaarse house-artiest, hij gaf zich over aan de muziek zoals het een echte rocker betaamt. Balo van Starflam kwam ook even op bezoek, Gabriel Rios was er ditmaal niet bij. De bijzonder sympathieke band Arsenal bevestigde zijn live-reputatie, en met het ijzersterke nieuwe album ziet de toekomst er veelbelovend uit.

Ondertussen was de hemel volledig opengetrokken en het plein overspoeld met festivalgangers. Voor de aanvang van het optreden van rapper Sean Paul stormden een handvol “niggas and bitches” naar voren om hun idool uit Jamaïca aan het werk te zien. Sommigen hoopten dat Beyoncé zou meegereisd zijn om ‘Baby Boy’ te komen meezingen, maar daar was niets van aan. Wat vrouwelijke zang betrof was er niets meer dan een afgemixte tape. Wel waren er vier vlammende danseressen, die in hun bikini’s hun bibberende billen pronkten. Een geile basbeat zoals in ‘Gimme the Light’ zorgde voor heel wat ‘spanking’ in het publiek, maar na enkele nummers was de lol eraf. Ondanks de uitgebreide bezetting – gitaar, bas, drum, keyboards, draaitafel en rappers - en de uitbundige vrouwen, was de show een afgelikte, saaie performance. Alle spontaniteit ontbrak; de nummers werden één na één afgehaspeld. Oneliners als “How ya doin’ Belgi-ummmm!!!” konden de zaak zeker niet recht houden. Af en toe schoot het publiek wakker met een verrassend reggaedeuntje of een knappe beatbox-intro, maar het duurde niet lang of de show zakte weer ineen als pudding. Toch bleef iedereen nog even wachten op de voorspelbare bisnummers, want ‘Like Glue’ en ‘Shake That Thing’ blijven toch fijne hits.

Na een stevige paardenworst was het publiek klaar voor Mylo (foto rechts). Het album Destroy Rock & Roll was een 'Schot' in de roos. Zijn bekendste nummer is ‘Drop the Pressure’, gelanceerd door de broertjes Dewaele die dat later op de avond nog eens zouden bewijzen. Met ‘Otto’s Journey’ werd de feel-good-sfeer ingezet, het publiek hobbelde ontspannen mee. De funky gitaar in ‘In My Arms’ toonde nogmaals de meerwaarde van echte instrumenten. De vrij trage beats prikkelden het publiek om wat te dansen, maar het was wachten op ‘Drop the Pressure’ totdat het plein volledig in lichterlaaie stond. Dat buitte Mylo dan ook knap uit door het ene hoogtepunt na het andere te scheppen. Hijzelf dwong vooral respect af door zelfs zijn zang live te vervormen. Hoe vaak hij “Motherfucker’s gonna drop the pressure” heeft gezongen was niet bij te houden. En dat terwijl hij de handen vol had met samplewerk. Knap. Hij had dan ook groot gelijk om met deze climax te eindigen, zonder te bissen.

De dansvloer was opgewarmd, maar werd pas goed ingewijd door 2 Many DJ’s. De muziekkeuze van Stephen en David Dewaele was weer afwisselend, hoewel dance duidelijk domineerde. Jammer genoeg waren ze te zuinig in hun controversiële mixen. Dat maakte de set nogal vlak, maar gelukkig konden de twee het stilgevallen publiek altijd weer oprapen met fijne deuntjes, zoals van Groove Armada of AC/DC. Ook een hele fijne was ‘Galvanise’ van The Chemical Brothers. Vrij voorspelbaar legde David ‘Drop the Pressure’ op en hij probeerde er met veel trekken en sleuren extra climaxen in te steken. Maar daar faalde hij ; aan Mylo's hit dient duidelijk niét geprutst te worden. De weide bleef tot aan het onverbiddelijke einde - 2u30 - gevuld, de twee Gentse dj’s hebben hun taak dus behoorlijk volbracht. Jammer dat de set nogal abrupt werd beëindigd. Misschien een subtiel protest van de broers tegen het strikte sluitingsuur?