Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Mike Patton is meer dan de zanger van Faith No More. De duizendpoot duikt op in Peeping Tom, Tomahawk en Fantômas; terwijl hij naast het bestieren van zijn label Ipecac tijd vindt zijn vocalen te lenen aan Björk of The Dillinger Escape Plan en samenwerkt met Razhel en John Zorn.
De Weense ambientgrootheid Fennesz zit ondertussen ook niet stil. Zijn album Venice geldt als meesterwerk en tussen glitch, idm en white noise hypnotiseert Christian Fennesz vakkundig met een mix van drones en feedback. In duet met Ryuichi Sakamoto halen de twee het beste in elkaar boven om met Insen uit te komen bij een kalme prachtplaat.
De paring van Mike Patton aan Christian Fennesz doet het publiek in twee groepen uiteen vallen. Aan de ene kant de vaak in metal- of bandshirt gestoken gasten die op Pattons hand zijn, met daartegenover de veelal meer kortharige en met hoornen brilmonturen getooide Fenneszfans.
De laatsten komen voluit aan hun trekken. Wie denkt een avondje eclectisch mafkeeswerk, harde of overstuurde Pattonwaanzin en meer absurdistisch leuks te krijgen, komt van een koude kermis thuis. De show is daarvoor teveel op het conto van Fennesz te schrijven.
Voorbereide patronen en texturen worden door Fennesz live bewerkt en vervormd, zo nu en dan gooit de Oostenrijker er een gitaardrone tegenaan en het resultaat laat zich maar met moeite staand genieten. Bij gebrek aan visueel interessant podiumwerk is languit liggen, of hangen op een gemakkelijke bank het beste devies, al voorziet een concertzaal daar helaas niet in.
Waar driekwart van het geluid voor rekening van Fennesz komt, is lastig te ontwaren wat Pattons bijdrage inhoudt. Met een arsenaal aan effectmachines vervormt hij zijn stem tot onherkenbare noise. De fenomenale ambient van Fennesz krijgt zo soms een wat ongemakkelijke lading. In die vervreemdende noisewereld is het prima wegdromen; als in een electronische, donkere variant op My Bloody Valentine’s idioom.
Na nog geen drie kwartier zwaait Patton het publiek uit. Al krijgt een joelend Melkwegpubliek daarna nog waar het om vraagt, wat resteert, is een gevoel dat er tussen hem en Fennesz in potentie meer spannend muzikaal experiment aanwezig kan zijn dan wordt opgediend.
Mike Patton in een bijrol is niet alleen niet waar het op de bill naar uit zag; op grond van zijn palmares mag van de man verwacht worden aan Fennesz’ electronica meer twists mee te geven dan deze geimproviseerde vocale noise-exercities, wat de samenwerking vooralsnog tot een gemiste kans maakt.
http://www.kindamuzik.net/live/mike-patton-fennesz/mike-patton-fennesz/15551/
Meer Mike Patton & Fennesz op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mike-patton-fennesz
Deel dit artikel: