Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Oude punkhelden hebben iets aandoenlijks. En niet alleen de helden. Ook het publiek dat naar de concerten van oude punkhelden komt. Vorige eeuw was de Brit Mark Stewart een opruiende, opgefokte wereldverbeteraar en hingen jonge pikkies in volgekalkte spijkerjekkies aan z'n lippen. Vanavond, in een volgepakte kleine zaal van het Haagse Paard, blijken die pikkies grijze slapen en zwembandjes te hebben en heeft hun gedeelde woede plaatsgemaakt voor berusting, een tweede hypotheek en een te dure kinderopvang.
Ook op Mark Stewart heeft de factor tijd vat gekregen. De oproerkraaier van weleer is vadsig geworden en moet tussen de nummers door regelmatig even uitpuffen op het drumpodium van Keith Leblanc, wiens kale kop niet verhult dat hij tegen de vijftig loopt.
De enige voor wie de tijd stil lijkt te hebben gestaan is bassist Dough Wimbish (bekend van onder andere Living Colour, The Sugarhill Gang en George Clinton). Zijn zwarte dreads vliegen onvermoeibaar in het rond en het expressieve gezicht eronder vertoont nauwelijks rimpels.
Wimbish is samen met Leblanc de dieselmotor achter Mark Stewart & The Maffia, die vanavond bewijzen dat hun energieke, dubby punkfunk weinig aan effectiviteit heeft ingeboet. Hetzelfde geldt voor de politieke slogans die Stewart in z'n microfoon spuugt. Zijn klassiekers dragen titels als 'As the Veneer of the Democracy Starts To Fade', 'Liberty City' en 'Apocalypse Hotel' ("This is about the place we're staying in"), waarin het grootkapitaal, de multinationals en de olie-industrie het als vanouds moeten ontgelden.
"Are we not the sons of slaves", zingt Stewart vertwijfeld in 'Strange Cargo', een van de weinige nummers van het nieuwe album dat voorbijkomt. En hoewel die nieuwe plaat, Edit, er beslist mag wezen, wil het publiek vanavond oud werk horen. En wees eerlijk, afgezet tegen het intense venijn van 'Hysteria' ("another headbanger from the past") steekt de boodschap van het nagelnieuwe 'Secret Suburbia' inderdaad maar bleekjes af.
Je kunt duidelijk zien en horen waarom de Maffia (waar naast Wimbish en Leblanc ook gitarist Skip McDonald deel van uitmaakt) jarenlang tot de meestgevraagde sessiemuzikanten ter wereld behoorden. Puur vakmanschap. Als Stewart na een uur spelen nog eens z'n vuist balt en het punky mantra van 'The Resistance of the Cell' naadloos overgaat in het dubnummer 'Jerusalem', eten de oude garde en het jongere deel van het publiek inmiddels uit z'n hand. En kijkt geluidskunstenaar en producer Adrian Sherwood vanachter de mengtafel tevreden toe.
De zalen mogen dan kleiner dan vroeger zijn en de buiken groter, de boodschap komt aan. Mark Stewart is ouder en wijzer, maar nog altijd boos op de wereld.
Live foto Dough Wimbish door René Passet
http://www.kindamuzik.net/live/mark-stewart-the-maffia/mark-stewart-the-maffia/17129/
Meer Mark Stewart & The Maffia op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mark-stewart-the-maffia
Deel dit artikel: