Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Jakob Dylan lijkt een verstandig man. Eerst een fatsoenlijke reputatie opbouwen met The Wallflowers en pas op 38-jarige leeftijd de gewaagde keuze maken het pad der singer-songwriters te bewandelen. Met een door Rick Rubin geproduceerd debuut op zak, maar ook met de last van een loodzware erfenis op de schouders, mag hij in Amsterdam laten horen of hij de juiste carrièremove heeft gemaakt.
Direct bij opkomst doet Dylan je glimlachen. Door de zwakke belichting en de schaduw van de grote cowboyhoed op zijn hoofd, doen de contouren van zijn gezicht al snel aan zijn vader in jongere jaren denken.
Dylan bedient zichzelf van de akoestische gitaar, waarin hij wordt bijgestaan door een sobere driemansbegeleidingsband, The Gold Mountain Rebels. Anders dan de naam van zijn vrienden doet vermoeden, heeft de uitwerking van hun samenspel allerminst een rebels karakter. Zelfs als je de heren een blinddoek omdoet, zullen ze nog netjes binnen de lijntjes kleuren. Het spel is daarmee onderhoudend, maar ook dusdanig braaf dat verveling zich snel meester weet te maken van de bezoekers.
Als na een goed half uur het geroezemoes in de zaal al aardig is toegenomen en Dylan besluit de aanwezigen om een verzoekje te vragen, roepen de ouderen in het publiek hartstochtelijk om wat krakers van papa. Daarmee wordt direct Dylans grootste zwaktebod van de avond blootgelegd: ondanks dat er ook genoeg verstokte Wallflowerfans aanwezig zijn, had hij zonder zijn aansprekende achternaam de zaal nooit zo goed gevuld.
Naast de weinig spannende uitvoering is zijn materiaal daarvoor gewoonweg niet sterk genoeg. Zijn liedjes bevatten simpele melodieën en zijn teksten kennen geen poëtische insteek die het luisteren de moeite waard maakt. Jakob Dylan maakt liedjes die op een mooie zondagochtend op je veranda onder het genot van een bagel en een kop koffie nog kunnen bekoren, maar die je al snel doen beslissen om je gazon te couperen met de handmatige grasmaaier.
Bij vlagen aardig, maar bij vlagen ook ergenis opwekkend. Bijvoorbeeld als hij na het inslikken van een stukje schuurpapier met enkele lange quasi-Dylaneske uithalen teleurstellend zijn vader probeert te imiteren.
Zo blijven er na anderhalfuur twee opties over voor Dylan: voor advies bij zijn oude man langsgaan, of zijn oude maatjes van The Wallflowers weer eens opzoeken. Waarvan de laatste het beste lijkt, want daar zat tenminste een stuk meer pit in.
http://www.kindamuzik.net/live/jakob-dylan/jakob-dylan/17611/
Meer Jakob Dylan op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jakob-dylan
Deel dit artikel: