Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Woods wijdt op een zonnige zondag namiddag het podium van Dudok in. Jeremy Earl brengt op akoestische gitaar enkele nummers van het recente With Light and With Love, het album dat de basis voor de hele set vormt, en roept vervolgens een gastmuzikant op het podium. James Toth, ofwel Wooden Wand, blijkt na zijn show de vorige dag nog in Tilburg te zijn en vervoegt zich bij de band op mondharmonica. Toth keert tijdens de show enkele keren terug als tweede gitarist en is mede verantwoordelijk voor een heerlijk uitgesponnen jamsessie die hij en Earl met gitaar opbouwen. Toth is een aangename toevoeging aan een op zich al knappe set vol warme zonnige folkrock met een psychedelische ondertoon. Een betere opener kan je je haast niet indenken. (HvdL)
Incubate staat al jaren bekend als een festival dat het experiment omarmt, en hoewel de banjo als traditioneel folkinstrument niet meteen doet denken aan avant-garde-uitspattingen bewijst Eugene Chadbourne vandaag in de Pauluskerk dat er genoeg rare fratsen mee uit te halen zijn. De Amerikaan, die qua verschijning en stem het midden houdt tussen culticoon Daniel Johnston en Peter Griffin uit de animatieserie Family Guy, begint zijn show met minutenlange improvisaties op zijn vijfsnarige banjo, waarbij hij dissonante tonen en oeverloos gepriegel niet schuwt. Pas wanneer hij vergezeld wordt door een achtergrondzangeres kanaliseert hij zijn ratelende banjoklanken tot liedvorm, al betekent dit zeker niet dat de show in normaler vaarwater terecht komt. De aankondiging "Vanochtend waren we wat eerder in de kerk om wat inspiratie op te doen" wordt gevolgd door een komische tekst over de kunst van tandheelkunde en een op het eerste gehoor typische bluegrassriedel ontaardt in een door de hele kerk meegezongen refrein van het onverwacht catchy 'Nazi Punks Fuck Off'. Hilariteit ten top tijdens deze melige kerkdienst en ook de vele rare bekken die de zestigjarige Chadbourne tussendoor trekt, werken veelvuldig op de lachspieren.
Van meligheid naar elegantie. In de Tilburgse schouwburgzaal is het tijd voor de in een lange rode jurk gestoken folkzangeres Marissa Nadler, die met een celliste een majestueus en onthaastend optreden op de planken brengt. Haar speeches tussendoor zijn zelfs voor de voorste paar rijen onverstaanbaar, maar ze maakt dit euvel ruimschoots goed door haar kraakheldere en melodieuze gitaarspel te bekronen met haar mooie stem. Nadlers stemgeluid laveert tussen Lana del Rey en Linda Perhacs en past perfect bij de soms gedragen en dan weer luchtige celloklanken die in de tweede helft van de nummers telkens de kop op komen zetten. Slechts een mysterieus en diep galmend synthesizergeluid weet tijdens 'Anyone Else' de serene sfeer open te breken, maar verder speelt Nadler met name muziek van haar laatste plaat, July, in een stroperig tempo en hiermee weet ze op een warme manier een bedwelmende ambiance neer te zetten. (TL)
Kuba Zio_ek staat met zijn soloproject Stara Rzeka in de Pauluskerk. Hij is een van de verschillende Poolse acts die zondag op Incubate aantreden. Een akoestische gitaar legt de basis voor zijn set. Hij begeleidt de mooie melodieën vocaal en creëert gaandeweg samples die soms weer terugkeren. Op bepaalde momenten duikt er ook een fluitje op. Gaandeweg wordt er meer ruis toegevoegd waardoor het geheel een donkere ondertoon krijgt en richting intrigerende soundscapes afdwaalt.
Dead Neanderthals hebben verschillende gastmuzikanten uitgenodigd die elk op een eigen manier bij de muzikale avant-garde betrokken zijn. Zo heeft het achttal onder meer Rudger Zuydervelt, Colin Webster en Dirk Serries in de gelederen. Hun zeven kwartier durende set lijkt het resultaat van een voordien afgesproken format, al gaat het natuurlijk om een improvisatie. Na een trage opbouw, waarin vooral snaren en Zuydervelts elektronica de boventoon voeren, manoeuvreert het gezelschap door een muzikaal landschap met bergen en dalen, waarbij iedereen vanuit de eigen muzikale voorkeur vroeg of laat een basis legt. Ingetogen blazers, subtiele snaren en elektronica worden vaak met een gemeende intensiteit gebracht en occasioneel ondersteund door opzwepende percussie. Misschien niet baanbrekend, maar wel een mooie improvisatieset. (HvdL)
Weer terug naar de Pauluskerk, waar het eerder dit jaar ontstane folkproject Black Oak [foto hieronder] - bestaande uit Geert van der Velde van The Black Atlantic en Thijs Kuijken van I Am Oak - een set van een uur en een kwartier mag proberen te vullen met liedjes uit het omvangrijke (ahum) oeuvre, dat bestaat uit een ep'tje van achttien minuten. Dit gebrek aan al teveel wapenfeiten lost het tweetal vakkundig op door te opteren voor een split-set, waarbij de heren elkaar afwisselen met muziek van de eigen bands. Voeg daar enkele mooie verhalen aan toe over hoe de verschillende nummers tot stand zijn gekomen en die speeltijd van een dik uur levert zowaar geen problemen op. Incubate mag getuige zijn van de vuurdoop van een nog naamloos voorproefje van een eerste album, dat ergens het komende jaar moet verschijnen en dat de heren ter plekke opdragen aan het festival. 'Incubate' is een week eerder geschreven en is naar eigen zeggen het eerste instrumentale nummer dat van der Velde ooit speelde, maar het gaat beide heren verrassend goed af en krijgt terecht een warm applaus. Tot slot spelen van der Velde en Kuijken nogmaals samen om de gezamenlijke nummers van de Black Oak-ep (die de mannen uit opzichtige marketingperspectieven zo vaak mogelijk bij naam noemen) ten gehore te brengen. De hoge stem van de Black Atlantic-frontman wordt prima aangevuld door de warmere en ietwat nasale zang van Kuijken. Er kan reikhalzend uitgekeken worden naar het eerste album, want de opgedane indrukken vertellen dat dit best wel eens een heel fraaie plaat kan gaan worden. (TL)
Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra sluit het programma in het Tilburgse theater af. Tijdens een sporadische vragenronde halverwege de set vertelt Efrim Menuck dat bij elke bezettingswisseling de bandnaam verandert bij wijze van eerbetoon. En dat zijn lievelingskleur zwart is. Voor de rest beperkt de interactie met het publiek zich tot het aankondigen van de nummers, al dan niet met een korte beschrijving van de tekstuele essentie. Menige sneer naar de huidige mondiale situatie en vigerende monetaire systemen wordt ondersteund door een bombastisch gitaargeluid, zingende violen en harmonieus samengaande gezangen, al blijft Menuck het centrum van alles wat de band doet. Het gros van bet materiaal is afkomstig van het eerder dit jaar verschenen Fuck Off Get Free We Pour Light on Everything, aangevuld met een drietal onbekende (nieuwe?) nummers. De apocalyptische bombast primeert daarbij, doch zonder overdadig te worden, en de staande bas duikt sporadisch op tijdens de meer ingetogen stukken. Na een knappe uitvoering van ‘What We Loved Is Not Enough’ is er zelfs nog ruimte voor een bisnummer. (HvdL)
Foto Black Oak door Anne Smeets, overige foto's door Niels Vinck
http://www.kindamuzik.net/live/incubate/incubate-de-zondag/25315/
Meer Incubate op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/incubate
Deel dit artikel: