Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Glenn Branca begon in het begin van de jaren tachtig gitaarsymfonieën te componeren en was daarmee één van de eerste muzikanten die een combinatie van rock en klassieke muziek nastreefden. Het toeval wil dat in die beginjaren zowel Thurston Moore als Lee Ranaldo van Branca’s ensemble deel uitmaakten en dat het tweetal tijdens een Europese tournee via mond aan mond reclame de eerste Europese tournee voor het eertijds net opgerichte Sonic Youth wisten te versieren.
In Gent brengt Branca de Europese première van Hallucination City: Symphony Nr. 13 for 100 Guitars, een project dat in 2001 voor de eerste maal op Noord-Amerikaanse bodem uitgevoerd werd. Dit wordt voorafgegaan door een tweetal korte intermezzo’s waarbij we kennis maken met een experimentele manier om een gitaar te gebruiken en een stukje waarbij met drums, cello, keyboards en viool een staccatoritme langzaam op gang wordt getrokken om na verloop van tijd in de buurt van Branca’s experimentele symfonieën uit te monden. Deze initiatieven luisteren naar de namen Tom Pauwels en Lois Vierk.
Terwijl honderd gitaristen zich op het podium verzamelen, loopt Branca langs de zijlijn toe te kijken. Hijzelf is immers niet betrokken in de opvoering van Hallucination City: Symphony Nr. 13 for 100 Guitars maar fungeerde als het creatieve brein die de gitaristen na een selectieprocedure via email de juiste instructies meegaf. Onder de vakkundige begeleiding van dirigent John Myers en drummer Virgil Moorefield zal dit legertje gitaristen, waarvan eenieder zich achter zijn eigen partituren verschuilt, het komende uur de symfonie ten uitvoer brengen.
Hallucination City: Symphony Nr. 13 for 100 Guitars bestaat uit vier delen die door een korte pauze afgelijnd worden. Dit geeft Myers trouwens steeds de tijd om een nieuw boekdeel te voorschijn te toveren. ‘March’ klinkt opbouwend waarbij er zich meerdere lagen gitaargeluid boven elkaar weten te nestelen. De muzikanten verzorgen zo op een imposante manier een prelude op de symfonie die tijdens ‘Anthem’ meer gestroomlijnd wordt. Gitaargolven ontplooien zich op een organische manier en het geheel neemt daarbij epische vormen aan.
Maar dat is nog niets tegenover wat er komen zal. Tijdens de beginnoten van ‘Drive’ wordt al snel duidelijk waarom je bij aanvang van het concert oordopjes in je handen gestopt hebt gekregen. De gitaren klinken tegendraads, de drums complexer en de symfonie is aan meer variatie onderhevig dan voordien. Alles staat in dit gedeelte in het teken van de graduele opbouw die tijdens een oorverdovende gitaarexplosie tot een absolute climax leidt. Tot slot weerklinkt ‘Vergeance’ als een kortere epiloog waarbij alle elementen nogmaals aan bod komen maar waarbij de elementen in een veel snellere volgorde achter elkaar gezet worden.
Branca verschijnt tijdens het applaus plots terug op het toneel en hij is zichtbaar trots op ‘zijn’ gitaristen. En dat is geheel terecht. Hallucination City: Symphony Nr. 13 for 100 Guitars live meemaken is een haast hallucinante ervaring die je toelaat het genie van componist Branca in werkelijkheid te ondergaan.
http://www.kindamuzik.net/live/glenn-branca/glenn-branca/14105/
Meer Glenn Branca op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/glenn-branca
Deel dit artikel: