Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Terwijl de festivalmarkt al overvol is, wordt er in Nijmegen nog maar eentje extra gelanceerd. De organisatoren weten wat nodig is, want ze hebben bij de eerste editie van Fortarock gekozen voor een duidelijk profiel als metalfestival en aansprekende namen geboekt. Die bands spelen op twee podia in Park Brakkenstein, dat sprekend lijkt op het als concertlocatie bekendere Goffert Park in dezelfde plaats.
Organisatorisch staat Fortarock al meteen prima overeind. Er is gekozen voor twee podia vlak naast elkaar, één in de open lucht en één in een tent. Als een concert op het ene podium is afgelopen, begint meteen het optreden op het podium ernaast, zodat er geen ombouwtijden zijn. Verder is alles ook keurig geregeld, zodat de grootste kritiekpunten vrij kleine zaken als de afwezigheid van kluisjesverhuur en wat meer verantwoorde voedingskeuzes zijn.
Fortarock schiet uit de startblokken met Warbringer. De neo-thrashers trekken fel van leer en krijgen zo meteen al een circlepit op gang. Zanger John Kevill stuitert in zijn korte broek en witte hi-tops als een bezetene over het podium. Opvallend is ook de rol van bassist Ben Bennett; waar normaliter in thrash metal een bescheiden rol voor dit instrument is weggelegd, daar krijgt Bennett zelfs als ware erfgenaam van Cliff Burton een heuse solo.
Heidevolk [foto rechts] speelt voor een thuispubliek, maar de folk metal is vergeleken met Warbringer toch wat te tam om grote reactie uit te lokken, terwijl de band toch beschikt over een serie onvervalste meezingers. Erg afwisselend is de set van Heidevolk ook niet. Tekstueel komt de hele (geromantiseerde) Nederlandse geschiedenis voorbij, van Bataven tot Saksen en Friezen, maar muzikaal blijft het allemaal behoorlijk basaal.
Dat is bij All Shall Perish wel anders. De bassist van deze deathcoreband tapt het grootste deel van de tijd ingewikkelde patronen op de brede hals van zijn bas. Maar nog opvallender is de gitarist. Het is een mager ventje dat eruitziet alsof hij ongeveer vijftien is en dat basketbalschoenen in fluorescerende regenboogkleuren draagt. Maar het blijkt wel een shredder pur sang die meerwaarde geeft aan de verder typische van-dik-hout-zaagt-men-planken deathcore van All Shall Perish.
De overgang naar de gothic popmetal van Delain is vervolgens wel erg groot en een flink deel van het publiek neemt dan ook even de tijd om de kraampjes te bezoeken tijdens dit optreden. Daarbij blijkt het slechte veldgeluid spelbreker en ook het vijftal zelf staat niet helemaal op scherp. Zangeres Charlotte Wessels blijft vrolijk en enthousiast maar ze mist hoe langer hoe meer noten. Geen sterke beurt van een band die veel beter kan.
Vóór het optreden van The Dillinger Escape Plan [foto links] dringt de vraag zich op of zanger Greg Puciato zich zo meteen in de metershoge tentstellages zal wagen, maar net als de avond tevoren tijdens de Fortarock pre-party doet de band het voor zijn doen tamelijk rustig aan. Qua klauteractiviteiten welteverstaan, want de spetterende mathmetal is indrukwekkend als altijd, met een kleine adempauze tijdens de Nine Inch Nailscover 'Wish'. Terwijl de voorste rijen stevig aan het spazzen slaan staat het publiek achteraan met open mond te kijken alsof het een lelijk verkeersongeluk betreft. Prachtig om te zien is ook hoe de drummer van Warbringer achter op het podium met een brede grijns de gruwelijk complexe nummers noot voor noot staat mee te tikken. Als dan op het eind de gitaristen het alsnog hogerop gaan zoeken, kan iedereen weer dik tevreden zijn over de band die eigenlijk nooit teleurstelt.
Zoals van tevoren al werd gevreesd laat de ingenieuze, barstensvolgepropte black metal van het Noorse Keep of Kalessin zich helaas slecht naar een festivalweide vertalen. De keiharde dubbele basdrums overheersen het allesbepalende gitaarspel van bandbrein Obsidian C., en als het geluid halverwege de set wat beter wordt wreekt zich toch ook het gebrek aan een tweede gitarist. Van de melodieuze topriffs blijft nagenoeg niets over, zeker niet voor degenen zonder 'voorkennis'. De mooi synchroon headbangende Noren krijgen toch aardig wat respons, maar dat kan niet wegnemen dat de stand inmiddels al op 3-0 staat in het voordeel van de tent ten opzichte het openluchtpodium, wat voor een groot deel op het conto komt van het geluid.
En dat wordt even later 4-0 als Kataklysm [foto boven] doet wat van ze verwacht wordt: een vette no frills show neerzetten. Misschien wel het beste gitaargeluid van het festival wordt gebruikt voor een barrage aan goede riffs. Wel blijkt weer het gemis van een duidelijke eigen smoel hetgeen dat staat tussen Kataklysm en de echte metaltop.
Bij Candlemass is het net andersom: wat de band laat liggen op uitvoerend gebied, compenseren ze met herkenbaarheid. Alleen al het uiterlijk van zanger Rob Lowe is geheel origineel; hoewel het door elke visagist aan dikke veertigers ontraden zal worden een zwarte vinylbroek te combineren met een strak om de buik spannende militaire jas en de resterende haren goudblond te verven, valt het wel op. Zeker als hij er ook nog poses van een schmierende Bela Lugosi in zijn nadagen bij gaat aannemen. Maar zingen kan de man. Opvallend is dat het vernietigende openingssalvo van het nieuwe album Death Magic Doom nog beter wordt ontvangen dan de klassiekers; 'If I Ever Die' en 'Hammer of Doom' zijn misschien wel de hardst meegezongen nummers op Fortarock. Verrassend genoeg sluit de band af met een sterke cover van Rainbows 'Kill the King'.
De oude garde kan meteen door naar Death Angel [foto boven] , dat de zweep er vanaf het begin goed op legt. De nieuwe ritmesectie lijkt de thrashers uit San Francisco van een flinke dosis nieuwe energie te hebben voorzien, want de band klinkt een stuk gretiger dan tijdens de clubtoer van vorig jaar in de oude bezetting. Door de nodige Surf Nicaragua-shirts in de tent lijkt het zowaar wel weer 1989, al is het opvallend dat de post-comeback nummers net zo hard worden meegezongen als de klassiekers. Omdat ook de Warbringergeneratie zich hierbij allerminst onbetuigd laat wordt de onvermijdelijke afsluiter 'Kill As One' een waar verbroederingsfeest voor alle leeftijden.
Vervolgens weet Satyricon [eerste foto] als eerste band wel een perfect geluid neer te zetten op het veldpodium. Voorman Satyr is dan ook een man die van militaire precisie houdt. Beste illustratie: hij kondigt aan dat ze het nummer 'Den Siste' op Fortarock voor het eerst zullen spelen, omdat nu eindelijk het lichtarrangement is zoals hij het wil. De vier heren en dame zijn in keurige zwarte outfits gehuld en spelen met metronoomprecisie. Een hoofdrol eist daarbij Frost op. De man werd bekend vanwege zijn nietsontziende blastbeatsalvo's, maar bewijst op Fortarock dat ingehouden precisie net zo verwoestend kan zijn. Samen met The Dillinger Escape Plan wordt zo het optreden van Satyricon het hoogtepunt van Fortarock.
Meteen daarop volgt het dieptepunt: Meshuggah. Zanger Jens Kidman dreigt half grappend, half serieus het optreden halverwege te stoppen vanwege gebrek aan enthousiasme bij het publiek. Dat zijn saaie eentonige gebrul over muziek die gemixt is als een showcase voor drumwonder Thomas Haake mede debet is aan die geringe respons lijkt hij niet te beseffen. Concurreren met podiumbeesten als Warbringer en Death Angel gaat ook moeilijk als je als een zoutzak op de planken staat. Het excuus dat de muziek van Meshuggah te technisch is voor uiterlijk vertoon gaat ook niet op, want All Shall Perish en The Dillinger Escape Plan weten beide elementen moeiteloos te combineren.
De invallende duisternis vormt in combinatie met de overwegend rode podiumverlichting een ideaal decor voor de gloedvolle blackened gothic metal van hoofdact Moonspell [foto boven]. Daar kunnen zelfs de op een potsierlijk klein doek geprojecteerde videobeelden niets aan afdoen. De in de loop van de avond binnengedruppelde goths worden op hun wenken bediend door de Portugese veteranen. Tijdens twee nummers krijgen ze vocale ondersteuning van de immer stralende Anneke van Giersbergen, maar de onbetwiste hoogtepunten zijn toch de daaropvolgende oudjes 'Vampiria' en 'Alma Mater'.
Dat de Eindhovense satanische sensatie The Devil's Blood het afsluitende special guest ritual zou verzorgen was al weken een slecht bewaard geheim. Toch brengt de aanblik van het in bloed gedrenkte zestal - waaronder een stokstijf staande zangeres die zo lijkt weggelopen uit Carrie - en de door drie straf riffende gitaren aangedreven psychedelische jarenzeventighardrock nog wel een aardige schokreactie teweeg; helemaal als één van de gitaristen direct na afloop als een waanzinnige de zaal in sprint om een baldadige toeschouwer een paar rake klappen te geven.
Wat wel weer een mooie metafoor is voor de eerste editie van Fortarock, waar een hoog percentage rake muzikale klappen wordt uitgedeeld. De combinatie van programmeurs met kennis van zaken en liefde voor metal in al zijn facetten en een goede opzet maken dit nieuwe festival een toevoeging die er toe doet. Het zou in potentie voor de metal kunnen uitgroeien tot wat Haldern is voor de indierock en Awakenings voor de dance: een festival dat precies het midden weet te vinden tussen underground en mainstream.
http://www.kindamuzik.net/live/fortarock/fortarock/18894/
Meer Fortarock op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/fortarock
Deel dit artikel: