Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In de tent op de Vismarkt trapt het Vlaamse Bed Rugs [foto hierboven] de vrijdag af met relaxed gespeelde psychpop, die hint naar de vroege jaren zeventig. Mooie meerstemmige zang en galmgitaren zetten ze de toon en voorzien de liedjes van mooie, sfeervolle tinten. Daar moet de sympathieke band het ook wel van hebben, want hun midtempoliedjes zijn een beetje aan de saaie kant en omdat er weinig vaart of pit in zit, dwaalt de aandacht behoorlijk af. (BB)
De avond in Simplon begint met East India Youth. De jonge Brit oogt in zijn nette pak als een onberispelijke bankmedewerker. Met gitaar, knoppen, keyboard en laptop zoekt hij muzikaal wel het avontuur met fraai gelaagde ambient en chill- of synthwave. Met uitbarstingen van gitaarlawaai voorkomt hij dat de boel inkakt. Zijn melancholieke soundscapes met dito zang roepen op momenten zijn landgenoten van XTC in herinnering. In het echt heet hij William Boyle en hij schrijft uitstekende composities die hij live vindingrijk opbouwt. East India Youth is een zeer prettig begin van de avond.
Het is weer eens afgeladen vol in De Spieghel, dit keer voor het Vlaamse Flying Horseman. Een prima decor voor de duistere nachtmuziek van het zestal. Het raakt aan andere zwartkijkers als Wovenhand of Nick Cave en de band geeft een zinderend mooi optreden vol complexe ritmes uit verscheidene werelddelen. De bandleden schakelen daarmee moeiteloos tussen darkfolk, shoegaze of americana. De podiumuitstraling is doordeweeks maar dat geeft niet, want dit is muziek om met gesloten ogen volledig in op te gaan. Keyboards en twanggitaren maken het extra geheimzinnig. Flying Horseman is niet de zoveelste loot aan de Belgenpopboom. Nee, de band is de ontdekking en een onbetwist hoogtepunt van Eurosonic. (AR)
Het gebouw waar studentenhok Vindicat in is gevestigd gaat binnen afzienbare tijd tegen de vlakte en het lijkt er nog meer te stinken dan in de voorgaande jaren. His Electro Blue Voice uit Italië trekt zich niets aan van de hoogst verontrustende dampen die uit de wc opstijgen. Het trio kleunt er lekker in met hun lang uitgesponnen punk die op het geluid van de Wipers is geënt.
De coolste band van het festival komt uit Frankrijk en heet The Limiñanas [foto hierboven]. De band koppelt de schurende pop van The Velvet Underground aan de Franse yé-yé-muziek. Hun op-en-top sixties-sound klinkt even overtuigend als onderkoeld. Er wordt net wat harder en rauwer gespeeld dan op plaat en gitarist Lio laat zijn gitaar regelmatig metalig feedbacken. Terwijl de speelse, stuwende basgitaar het ritme bepaalt, ruist er een orgeltje en zingt zangeres Marie met hese stem in haar moedertaal. De zinderend zwoele pschychpop van The Limiñanas is de uitschieter van de avond en de propvolle Moulin Rouge-tent hangt aan hun lippen. (BB)
Wie weet ligt het aan het kraanwater, want Leeuwarden brengt de laatste tijd de ene na de andere goede band voort. Het viertal, in ABBA-samenstelling, noemt zich Cosmic U en oogt als een verdwaald theatergezelschap in Dickenskledij. De muziek is al even sprookjesachtig en is te omschrijven als tribale droompop met waverandjes. Hiltje Andringa blijft prima overeind in dramatische uithalen en heeft nog tijd voor rake klappen op een grote floortom. Melancholiek twinkelende gitaargeluiden maken de dromerige sfeer compleet. Hoewel het kwartet de tijd niet volspeelt, maakt Cosmic U een uitstekende indruk.
In stinkhol Vindicat staat Cheveu [foto hierboven] uit Frankrijk. Subtiliteit is ver te zoeken bij de opgejaagde mengeling van electropop en garagerock. Met name zanger David Lemoine is heerlijk nonchalant en vertelt vrijwel onverstaanbare lulverhalen tussen de energieke nummers. Hij praatzingt zowel in het Frans als in het Engels, en ook dan krijg je geen idee waar hij het over heeft. De gitaar van Étienne Nicolas begint naarmate het optreden vordert steeds harder te zagen, zodat een niet op alle momenten even opwindende bak electropunklawaai ontstaat. Echte overrompeling blijft dan ook uit. (AR)
Volle bak in Vera, waar het Britse Shiny Darkly er geen enkel geheim van maakt welke band hun grootste inspiratiebron is. Net als bij Joy Division is de zangstem zwaar, terwijl de gitaren hard zijn en de synths ijl. Natuurlijk is Shiny Darkly lang niet zo goed als de inspiratiebron, maar de drie hebben het postpunksfeertje best aardig te pakken met hun droefsnuiterij. Wat de band nodig heeft is wat meer lef, afwisseling en, in de eerste plaats, een paar echt goede liedjes om het muzikaal wat boeiender te maken.
Weer terug in Vindicat zijn de twee drummers en overige bandleden van doomrockgezelschap The Black Heart Rebellion [foto hieronder], maar ze zijn nauwelijks te ontwaren door de dikke laag rook die de zaal wordt ingeblazen. De inktzwarte muziek, die bestaat uit een evenredige portie metal, wave en postrock, overtuigt er niet minder om. De Belgen klinken sfeervol, ingenieus en bijzonder spookachtig. (BB)
Tijd voor een dansje in Simplon, het kan uitstekend bij Tourist. De jonge Britse knoppendraaier pakt het live minder dromerig aan dan op zijn ep's. Toch blijft er tussen de vele breaks in de beats nog genoeg ruimte voor trippy momenten. Het is het sterke punt van het optreden van Tourist: de muziek is zowel geschikt om op te dansen als om relaxed bij achterover te hangen. Zo doet hij op zijn beste momenten denken aan de sfeervolle composities van technolegende Dave Angel. Het is jammer dat Tourist slechts drie kwartier tot zijn beschikking heeft.
Larry Gus uit Griekenland staat een verdieping hoger, waar hij het publiek alvast opzweept door uitbundig mee te springen op zijn vindingrijke set vol nerveuze struikelbeats, acid jazz en Arabische muziek. Soms verdwijnt hij even onder zijn tafel met apparatuur. Wanneer je even vermoedt dat hij een hartaanval heeft gekregen van al zijn gespring, blijkt het gelukkig te gaan om percussie-apparatuur die af en toe ook bediend moet worden. Soms vervormt hij zijn eigen stem, zodat je geen idee hebt waar hij het over heeft. Hoeft ook niet, want het gaat om het effect. Larry Gus geeft een boeiend optreden dat sommige mensen dolenthousiast maakt en anderen de zaal uitjaagt. (AR)
Met frontvrouw Annie Bea heeft The Hypnotic Eye uit Engeland een blikvanger van jewelste. Haar doorzichtige stoeipakje en zwarte ondergoed houden de aandacht zo goed vast dat je vergeet dat er nog meer bandleden op het podium staan. De Britten zijn een kleine hype en hun fijn klinkende sixties-garage is te linken aan talloze nuggetsbandjes. Maar het ligt er wel wat dik bovenop - dat geldt zowel voor de muziek als voor de op maat gesneden jarenzestiglook van de band - en de vraag is of er meer achter zit dan een slim marketingconcept. Toch zijn de liedjes er niet minder catchy en vrolijk om. Eigen werk en covers - onder andere van The Rolling Stones en het stampende 'Demolicion' van Los Saicos - gaan er prima in bij het geestdriftige publiek.
Waar Winny Puhh op donderdag een carvalsact opvoerde, biedt het Oostenrijkse Fuckhead op vrijdag de ultieme freakshow in Vindicat. Op het podium en in de zaal lopen volledig getatoeëerde bandleden in hun onderbroek, met op hun hoofd een soort papieren gewei. Ze bespringen elkaar en het publiek en halverwege de set spoken ze ook iets uit met takken en blaadjes. Muzikaal bieden ze een Teutoons klinkende mix van The Prodigy en Rammstein. De vraag of het goed is, doet niet zo terzake. De Oostenrijkers willen je alleen maar met open mond en ogen als schoteltjes naar buiten sturen. Dat lukt ze uitstekend. (BB)
http://www.kindamuzik.net/live/eurosonic/eurosonic-2014-de-vrijdag/24635/?fb_action_ids=10153711342130580&fb_action_types=og.recommendsmail
Meer Eurosonic op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eurosonic
Deel dit artikel: