Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het was nog maar de vraag of de Italiaanse filmmuzieklegende Ennio Morricone ooit nog in de Ziggo Dome zou optreden, nadat het optreden dat hij in april vorig jaar zou geven tot drie keer toe werd uitgesteld wegens complicaties bij een herniaoperatie. Toch kwam daar opeens het nieuws waar alle fans op hadden gehoopt: de maestro is hersteld van zijn rugproblemen en hervat in februari de Europese toer die hij afgelopen jaar moest afbreken. De Ziggo Dome heeft vanavond de eer gastheer te zijn voor het eerste optreden van deze comebacktoer.
De inmiddels 86-jarige grootmeester van de soundtrack mag dan wel weer volledig op de been zijn, de vooraf aangekondigde deelname van de gevierde Portugese fadozangeres Dulce Pontes valt wegens een knieblessure in het water. De tweehonderd overige muzikanten die deel uitmaken van het orkest en koor van Morricone zijn er wel bij en zij druppelen in traag tempo de zaal binnen. Aan hen de taak om de mooiste filmnummers uit het kolossale oeuvre - de beste man schreef meer dan vijfhonderd soundtracks voor film en tv - van Morricone zo glansrijk mogelijk uit te voeren. Morricone zelf mag erop toezien dat zij dit met verve doen en hij schuifelt als laatste langzaam richting de verhoging in het midden. Natuurlijk is de man al op leeftijd, dus hij zit op een bureaustoel en klemt zich iedere keer als hij zich omdraait om applaus in ontvangst te nemen aan een ogenschijnlijk speciaal daarvoor bedoeld hekje vast.
De show begint met een serie langzaam tot epische hoogtepunten openbloeiende nummers uit klassiekers als The Untouchables en Once Upon a Time in America. Morricone is als de druk gebarende stuurman op een schip en links en rechts van hem gaan de strijkstokken als roeispanen op en neer. De muziek zwelt op precies de juiste momenten aan en wordt vervolgens geleidelijk aan steeds kalmer en genuanceerder (op de rustigere momenten is het zo stil dat je voorturend mensen hoort hoesten), om tegen het einde richting climaxen te gaan die ongetwijfeld bij grootse en emotionele scènes horen. Ook zonder beeldmateriaal komt de emotie echter hartstikke goed over en hier en daar wiegen hoofden met gesloten oogleden op en neer. Dan klapt opeens de grimmige en o zo typerende gitaarlijn van The Sicilian Clan in, gevolgd door de lichtjes swingende en aangenaam meanderende pianomelodie van Love Circle.
Hierna komt het moment waarop iedereen heeft gewacht: onder luid applaus schuifelt Morricone naar de zijkant van het podium en begeleidt vanaf daar de in een deftige rode jurk gestoken Susanna Rigacci naar het midden. Verschillende instrumenten spelen vervolgens het karakteristieke deuntje uit The Good, the Bad & the Ugly. 'Auwiyauwiyaauw whaaawhaaawhaaa' klinkt het door de hele zaal en de gedachten dwalen onwillekeurig weg naar twee ijzig naar elkaar kijkende cowboys met hun hand op de holster. Ook al maken westernfilms ongeveer tien procent van het imposante oeuvre van Morricone uit, dankzij het succes van Sergio Leones films zal hij altijd gezien worden als degene die dorre zandvlakten, opwaaiende hooiflarden en laarzen met tandwieltjes van de perfecte muzikale omlijsting wist te voorzien. Het publiek wordt dan ook zo wild als een roedel hongerige prairiehonden zodra het herkenbare piano-intro en de galopperende drums van The Ecstacy of Gold door de zaal klinken en het klapt onbeschaamd door de eerste tien seconden van het nummer heen. De statige Susanna Rigacci eist in de live nog adembenemendere titelsong van Once Upon a Time in the West alle aandacht op met haar krachtige en hartverscheurend jammerende sopraanstem. Na een massale staande ovatie verlaten Morricone en zijn tweehonderdkoppige orkest het podium voor de pauze, om twintig minuten later weer terug te keren voor de tweede helft.
Morricone heeft zoveel films muzikaal verrijkt dat het ongetwijfeld een hels karwei moet zijn om een setlist samen te stellen. In het tweede gedeelte valt de keuze op onder meer het romantische 'Chi Mai' (uit Le Professionel), het door militaristische drumroffels en bruuske contrabasuithalen voortgestuwde 'The Battle of Algiers' (uit de gelijknamige film) en het constant door rare, industrieel klinkende en schurende violen opgeschrikte 'La Classe Operaia va in Paradiso' (gelijknamige film). Na een aantal slotnummers uit The Mission - met het bekende hobodeuntje dat Jeremy Irons in de film voor een horde nieuwsgierige inboorlingen speelt - komt Morricone driemaal terug om 'Chi Mai', 'The Ecstasy of Gold' en 'On Earth as It Is in Heaven' nogmaals te spelen. Het publiek smult ervan en beloont ieder nummer met een uitzinnig handengeklap. In de drukke gangen van de Ziggo Dome zijn opmerkingen als "amazing", "dit maak je nooit meer mee" en "absolutely fenomenal" niet eens overdreven. Het mocht dan bijna een vol jaar duren, maar de Ziggo Dome is alsnog als een blok voor de oude Morricone gevallen.
Foto van Dirimini uit 1999 (CC BY-NC-SA 2.0)
http://www.kindamuzik.net/live/ennio-morricone/ennio-morricone/25672/
Meer Ennio Morricone op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ennio-morricone
Deel dit artikel: