Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met Badlands maakte Dirty Beaches een van de beste undergroundplaten van 2011. In deze muzikale koortsdroom ligt een zwetende Elvis naast Roy Orbison, The Cramps en Suicide in bed. De muziek lijkt de soundtrack voor een roadmovie over een rusteloze zwerver die van stad naar stad trekt, waar zich Lynchiaanse taferelen vol vervreemding, seks en geweld afspelen.
Dirty Beaches is Alex Zhang Hungtai, een Canadees met Taiwanese roots. Hij nam ongetwijfeld zichzelf als voorbeeld voor de plaat, die hij in z'n eentje vol speelde. Hungtai kan het eveneens nergens vinden en hij woonde onder meer in Montreal, Toronto en Honolulu. Op het podium van een redelijk gevuld Vera omringt hij zich met een slagwerker en een knoppendraaier/saxofonist. Te weinig om een echt memorabele indruk achter te laten.
Het optreden begint veelbelovend. De frontman houdt zijn poot stijf op de wahwah-pedalen van zijn gitaar en gaat loos in wanhoopszang. Op de achtergrond produceert de kleine slagwerker nerveuze ritmes met behulp van elektronische percussie. Het derde bandlid zorgt voor een vervreemdend effect door over een laag van synthdrones op zijn saxofoon te blazen. De beeldende grotestadsmuziek lijkt onder een dampend putdeksel vandaan te komen, want het trio handhaaft het overstuurde lofi-geluid ook op het podium.
Na de eerste nummers is de gitaar niet meer nodig en dan treedt er verslapping in. Hungtai heeft alleen nog een microfoon in zijn hand en doet vervolgens onhandig schuifelend en met gesloten ogen zijn ding. De felle vocale uithalen uit het begin maken steeds vaker plaats voor afstandelijk gemompel. Het totaalgeluid voelt daarnaast eerder als een aai over je bol dan als een stomp in je maag. En naar dat laatste verlang je toch het meest bij dergelijke vuilnisbakkenmuziek. Het drietal maakt wel duidelijk hoe zwaar de muziek op het werk van Suicide leunt. En dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Dirty Beaches speelt de nummers vrijwel exact hetzelfde als op plaat, zodat ze hooguit vijf minuten duren. Te kort om echt in trance te raken en het publiek dus echt bij de strot te pakken. Dit is jammer, want de plaat bevat genoeg aanknopingspunten om het live veel vaker over de psychedelische boeg te gooien. Tijdens de tweede toegift krijgt de groep het toch weer op de heupen met stroperige synthdrones, felle percussie en broeierige zang. Helaas is dat te laat om over de hele linie echt indruk te maken.
http://www.kindamuzik.net/live/dirty-beaches/dirty-beaches/22584/
Meer Dirty Beaches op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dirty-beaches
Deel dit artikel: