Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Di-rect en de 'serieuze' muziekpers. Twee uitersten die op het eerste gezicht helemaal niets met elkaar te maken hebben. Want de serieuze muziekpers was tot voor kort niet geïnteresseerd in de jonge groep uit Den Haag. “Rockmuziek voor bakvisjes, draaiend op de good looks van zanger/gitarist Tim en drummer Jamie en bovenal bedacht door de platenmaatschappij”, was de kritiek veelal. Want dankzij hun zeer aardige debuut Discover staat Di-rect nu eenmaal te boek als een bijeengeraapt groepje tieners dat door bobo's als Michel Schoots (ex-Urban Dance Squad), Daniël Lohues (Skik) en Dinand en Dennis van Kane van de juiste sound werden voorzien en uiteindelijk door 3FM DJ Rob Stenders werd 'ontdekt'.
Tienerblaadjes publiceerden pagina na pagina over Tim, Bas, Spike en Jamie en een heuse tienersensatie was geboren. Uitverkochte zalen, talloze liefdesbrieven en duizenden gillende meisjes was het resultaat in een tweede stadium werd dit alles in goede banen geleid door manager Edwin Jansen, een man met een neus voor Nederlands talent die ons ook Anouk en Kane bracht en zich daarna richte op het fenomeen Idols, wat hem qua geloofwaardigheid niet erg goed deed. Toen was daar plots Di-rect plaat nummer twee: Over the Moon, en de serieuze pers was om. Over the Moon klinkt volwassen en laat een bandje horen dat muzikaal zeer gegroeid is en dat moeten wij muziekluisteraars ditmaal voor de verandering eens wél serieus nemen, schreef de vaderlandse pers. “Dat zoeken wij zelf wel uit”, dacht de altijd kritische redactie van KindaMuzik toen de gelegenheid zich voordeed Di-rect eens live aan het werk te zien in een volgepakt 013 te Tilburg.
Dat Di-rect een jong publiek trekt is overbodig om te melden. Maar ook weer niet. Het is nu eenmaal een feit dat de gemidelde popjournalist qua leeftijd behoorlijk uit de toon valt als hij al in het midden voor het podium staat en niet nonchalant tegen de bar aan de zijkant hangt. Jonge meisjes gillen en joelen door de zaalmuziek heen en steken zelfgemaakte spandoeken in de lucht met daarop teksten in de trant van "Tim, you are inside my head" en "Jamie, zwaai naar ons!". Puberende meisjes nemen immers het overgrote deel van de zaal in beslag. In de buitenliggende ring ouders, bobo's uit de platenwereld, een enkele oudere betalende bezoeker die het tienergeweld met de armen over elkaar geslagen gade slaat en vooral veel journalisten die proberen maar niet op te vallen, want er hangt volgens hen nog steeds een zeer dubieus etiketje aan het bandje Di-rect. En de huidige tour moet daar verandering in brengen. Voor het management is dit de ultieme beproeving; Di-rect in een serieuze habitat voor slechts 12 Euro. Op de gratis festivals die de band eerder deed kregen zij hun bakvisjespubliek toch wel binnen, nu zijn de kaarten anders geschud en management en pers beseffen zich dat maar al te goed. Maar of de band zich dat beseft valt te betwijfelen, want de tieners vooraan worden als vanouds op hun wenken bediend en van enige muzikale spontaniteit is (nog) geen sprake.
Hoewel het podiumgeluid op een vriendelijk niveau staat afgesteld vliegen de decibellen je om de oren. Het zijn vooral voorgenoemde meisjes die tussen de nummers door hun vreugde niet op kunnen en het onwillekeurig op een gillen zetten. De ouderen in de buitenring kunnen er wel om lachen en er wordt door enkele 013 medewerkers een heuse polonaise ingezet tijdens de vlammende doorbraaksingle ‘Just the Way I Do’. Jolig gedrag vooral ook op het podium. Het is met name gitarist Spike die zich helemaal laat gaan. Tijdens up-tempo nummers als ‘Adrenaline’ bezet hij het hele podium, glimlach van oor tot oor, flirtend met de meisjes op de eerste rijen. Maar dat soort gedrag is niet vreemd als er duizend gillende bakvisjes die allemaal met je naar bed willen voor je neus staan en je hoeft maar een vinger op te steken wil het publiek ontploffen. Spikes enthousiasme slaat over naar het publiek.
Want Di-rect heeft begrepen dat je vanaf dat grote podium voor die grote zaal ook vooral de achterste rijen moet bereiken. Want daar staan ook nog allemaal fans. Ofwel, meisjes, zie je de heren willekeurig denken. Dus worden alle bewegingen danig uitvergroot. Tim's bombastische armbewegingen tijdens de huidige single ‘Don't Kill Me Tonight’ en Jamies drumbreak in ‘Adrenaline’, waarbij hij zijn armen overdreven de lucht in steekt, het is tot achter in de grote zaal voelbaar en tot in de details te volgen. Zo hoort het bij een succesvolle band die volle zalen trekt, beredeneerd de recensent dezes. Maar schreinend wordt het als gitarist Spike tijdens een ballad als ‘Inside My Head’ met grote passen headbangend over het podium rondspringt en daarmee het ingetogen karrakter van het nummer genadeloos de nek omdraait. Grote gebaren prima, maar dan wel tijdens adrenaline-opwekkende stukken als de Who-cover ‘My Generation’ of het vlammende ‘Rollercoaster’. Niet tijdens de zogenaamde aanstekermomenten, die er amper zijn omdat het merendeel van de Di-rect fans nog niet rookt, maar dat is een saillant detail.
Op dubieuze momenten als deze valt pas echt op uit welk hout bassist Bas van Wageningen is gesneden. Met de ogen gesloten en met zijn rug half naar het schreeuwende, puberende publiek gedraaid is hij degene die écht muziek staat te maken en de jolige, extraverte band bijeen houdt. Stuwend en onverstoorbaar voorziet hij de luchtige rocknummers en de toch ietwat slijmerige ballads van Di-rect van de juiste basis samen met drummer Jamie Westland, die zijn rol als sekssymbool vooral tussen de nummers door bezigt. Zanger/gitarist Tim Akkerman is vooral bezig de meisjes vooraan, naar gelang de set, dan wel stil te krijgen dan wel in een oorverdovend gegil uit te doen barsten en dat doet hij als voorman zijnde met verve.
Hoewel de show behoorlijk mat en voorspelbaar is blijkt Di-rect toch in staat een onderhoudende show te geven vol 'niets-aan-de-hand' rocknummers die keurig het ene oor ingaan en er bij het andere weer uitkomen. Voor diepgravende boodschappen of muzikale tovernarij hoeven we bij Di-rect niet aan te kloppen en dat is misschien maar goed ook. Di-rect blijkt tiener-entertainment in de juiste zin van het woord en ik vond het weinig rock 'n roll dat ik de laatste trein heb kunnen halen, maar dat terzijde.
http://www.kindamuzik.net/live/di-rect/di-rect/4899/
Meer Di-Rect op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/di-rect
Deel dit artikel: