Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie regelmatig megaconcerten van bands op leeftijd bezoekt, herkent het wel: het oervervelende solomomentje van de drummer of gitarist, meestal zo halverwege de show. Deze piss cues zijn voor de rest van de muzikanten vaak letterlijk het sein om het toilet op te zoeken, maar ook een excuus om aan het zuurstof te gaan, een shot te zetten of een snuif te nemen. Momenten die Dave Gahan vroeger ongetwijfeld heeft aangegrepen om meerdere van deze opties te benutten.
Maar wat zou de frontman van Depeche Mode tegenwoordig doen als gitarist Martin L. Gore zelf gaat zingen? Nog steeds aan het verboden snoepgoed of staat hij tegenwoordig clean, afgetraind en ongeduldig in de coulissen tot hij zelf weer de show mag stelen? Het lijkt verdacht veel op het laatste. Vooruit, het was leuk dat het publiek nog even door bleef zingen na 'Home', maar voor de rest van de avond had Gahan de microfoon mogen houden.
Toch zijn dat iets te grote aandeel voor (weliswaar belangrijkste songschrijver) Gore en de wat fletse start (met drie nummers van de nieuwe plaat) de enige smetten op een sterke avond. Gahan laat het publiek het grootste deel van 'Walking in My Shoes' meezingen en doet ondertussen wat hij als geen ander kan: paraderen op de catwalk, rondrennen met z'n microfoonstandaard of met gespreide armen alle lof van een uitverkocht Ahoy in ontvangst nemen.
Die liefde van het publiek is terecht; Depeche Mode is twee uur lang een genot om naar te luisteren en vooral om naar te kijken. De complete achterwand van het podium is gevuld met een lichtscherm en een 3D-bol waarop de hele avond schitterende visuals langskomen. Je kunt je afvragen of dat op Pinkpop, en grotendeels tijdens daglicht, net zoveel impact had gehad.
De kans is echter groot dat Gahan met zijn talent als publieksmenner ook zestigduizend mensen op een festivalwei had meegekregen. Als na een lekker fel 'I Feel You' eindelijk 'Enjoy the Silence' en 'Never Let Me Down' langskomen, zit niemand nog op z'n stoel en zwaaien bijna tienduizend paar armen heen en weer. Na de toegift en voltallige buiging van de band gaat het licht opnieuw uit, maar dat blijkt maar voor korte duur: het is echt afgelopen.
Die tweede toegift had het publiek wel verdiend, al was het maar omdat er nog genoeg krakers niet langs zijn gekomen. Mocht Jan Smeets ze toch nog eens naar Landgraaf krijgen, dan met de verplichting om de ballads er uit te laten, Gore slechts één solonummer te geven en minimaal 'Strangelove', 'Barrel of a Gun' en 'Everything Counts' aan de setlist toe te voegen.
http://www.kindamuzik.net/live/depeche-mode/depeche-mode-9373/19533/
Meer Depeche Mode op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/depeche-mode
Deel dit artikel: